Τιμώντες και τιμώμενοι

Είθισται, μικρό χρονικό διάστημα μετά την απώλεια κάποιου ξεχωριστού προσώπου, να σπεύδουν φορείς και αρχές να αποδίδουν τιμές, αναγνωρίζοντας στάση ζωής και κοινωνικές συμπεριφορές. Ονοματοδοτούν δρόμους ή κτήρια και πραγματοποιούν εκδηλώσεις, εκτιμώντας την προσφορά του εκλιπόντος και εκδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο τον σεβασμό τους.
Kάπως έτσι, τον Δεκέμβριο του 2001, οι αρχές των Χανίων εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για την κοινωνική του προσφορά, στον αείμνηστο Δημήτρη Βλησίδη, δίνοντας το όνομά του στο Δημοτικό θεατράκι στο κάτω Κουμ Καπί. Στη μικρή αίθουσά του, μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να φωλιάζει ο πολιτισμός που παράγουν κυρίως νέοι άνθρωποι και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος για να μπορέσει να σταθεί και πάλι όρθιος. Παρόλα αυτά, οι φθορές του, εσωτερικά και εξωτερικά, είναι εμφανείς δίνοντας την εντύπωση στους διερχόμενους περιπατητές, της πλήρους εγκατάλειψης. Φθορές στους τοίχους, graffiti και τον τελευταίο καιρό ήρθαν να προστεθούν και τα μπαλώματα στις πόρτες προκειμένου να αντιμετωπιστεί η εκτεταμένη διάβρωση λόγω της γειτνίασης με τη θάλασσα. Ακόμα και η φωτεινή επιγραφή που απλά υπενθύμιζε, βρίσκεται εις τα εξ ων συνετέθη, ολοκληρώνοντας την λήθη που οι συνθήκες επιβάλουν.
Και μπορεί τα ράσα να μην κάνουν τον παπά, εν προκειμένω η εξωτερική εμφάνιση του θεάτρου, αλλά είναι και αυτό μια ένδειξη πως το ημερολόγιο που κουβαλάμε μέσα μας και αποκαλούμε μνήμη, όπως είπε και ο Όσκαρ Ουάλιντ, ξεθωριάζει με ταχείς ρυθμούς.