Τιμωρία της φύσης

Ο σοφός λαός πιστεύει, ότι “ενός κακού μύρια έπονται”. Πάντα, από ένστικτο, προσπαθεί ν’ αντιμετωπίζει τα επερχόμενα “μύρια”, με ψυχραιμία. Εκεί που λέμε “ως εδώ, δεν πάει άλλο”, δυστυχώς κάτι νέο έρχεται, που είναι συνέχεια του “ενός κακού”. Η φύση δεν εκδικείται από μόνη της, αν δεν την πειράξεις. Οι πυρκαγιές γίνονται και από φυσικά αίτια, τους κεραυνούς, αλλά και από ανθρωπογενείς αιτίες ή από νοσηρή επιθυμία πυρομανών.
Η επόμενη μέρα, δεν είναι το γκρέμισμα των αυθαιρέτων, που κάηκαν, το άνοιγμα των διόδων προς την παραλία, που είχαν κλείσει οι αυθαιρετούντες και η ανακούφιση των πυρόπληκτων διά κρατικών παροχών, αλλά τα γεωπεριβαλλοντικά θέματα, που προκύπτουν μετά τις πυρκαγιές. Τα δάση, όταν ήσαν όρθια και όχι καψαλισμένα, συγκρατούσαν τις βροχές και οι πλημμύρες δεν κατέστρεφαν. Κατευθύνονταν προς τη θάλασσα διά μέσου των οδών, τα ρέματα, που η φύση είχε χαράξει δια μέσου των αιώνων.
Εκτός απ’ τις πλημμύρες το χειρότερο επακόλουθο είναι οι κατολισθήσεις, που πολλαπλασιάζονται μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές. Αν πέσουν δυνατές βροχές στα καμένα, δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στα πρανή, όπου λόγω της μορφολογίας των έχουν δημιουργηθεί ανθρώπινες δομικές παρεμβάσεις.
Όλοι γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί, αν πιάσει φωτιά, αν βρέξει, αν… αν… Όμως τα ξεχνούμε και όταν συμβεί το “αν”, τρέχουμε και δεν φτάνουμε! Και αφού υποστούμε τα επίχειρα των παρεμβάσεών μας, δεν παραδεχόμαστε τη συνενοχή μας και πετάμε το μπαλάκι, όπου βρίσκονται οι εχθροί μας.
Δεν είναι τυχαία, ούτε φυσιολογικά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, να έχουμε σε ελάχιστο χρόνο, τεράστιο όγκο βροχής, με έντονες καταιγίδες και αμέτρητο αριθμό κεραυνών. Ζούμε πρωτόγνωρες κλιματικές αλλαγές. Η βόρεια Ευρώπη υφίσταται θερμοκρασίες Μεσογειακού κλίματος.
Η γενιά μας, ίσως, είναι η τελευταία, που θα μπορούσε να κάνει κάτι, ώστε να σταματήσει η φύση να παίρνει την κάτω βόλτα. Διαφορετικά πρέπει να περιμένουμε βιβλικές καταστροφές και να γνωρίζουμε, ότι ανακοπή του φαινομένου δεν θα μπορέσει ο άνθρωπος να φέρει. Τραγικό και διαχρονικό αυτό το πρόβλημα.
Ο άνθρωπος κυριάρχησε πάνω στη φύση, αλλά δεν συμφιλιώθηκε μ’ αυτήν. Οι σχέσεις του με τις κλιματικές συνθήκες ήσαν εχθρικές και οι δραστηριότητές του ποτέ δεν διατηρούσαν κάποια ισορροπία. Η φύση δεν έχει ρωτήσει κανέναν, όταν την παραβιάζουν και την αγνοούν, γι’ αυτό θυμώνει και εκρήγνυται.
Αν δεν παρανομούσε ο άνθρωπος σε αιγιαλούς, δάση και ρέματα, σήμερα δεν θα βιώναμε τις τραγικές συνέπειες της παρέμβασής του. Το πρόβλημα που ζούμε, είναι εθνικό και χρειάζονται λύσεις υπερκομματικές, αρκεί να τολμούν οι κυβερνήσεις και τα λόγια να τα κάνουν πράξεις.