Φονικός χαρακτηρίστηκε ο αιώνας της ιστορίας που περάσαμε με δύο παγκόσμιες συρράξεις και τώρα που μπήκαμε στον καινούργιο, αφ’ ότου άρχισε η δεύτερη 10ετία, δεν πρέπει ν’ είμαστε ικανοποιημένοι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, που δεν αποκλείουν την πιθανότητα να υπάρξει κάποια ανυπέρβλητη κρίση που θ’ αποτελέσει την αφορμή για τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο. Οι αιτίες είναι πολλές, συνίστανται δε σε οικονομικές, γεωπολιτικές, ενεργειακές και κοινωνικές συνθήκες, που αποσταθεροποιούν την ισορροπία αυτών των καταστάσεων με αποτέλεσμα τις συγκρούσεις. Μια τέτοια περίπτωση άρχισε και τελείωσε, χωρίς να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τώρα βλέπουμε τη συνέχεια με το ίδιο σκηνικό στην ανατολική Ουκρανία, πλουσιοτάτη σε ιζηματογενή σχιστολιθικά πετρώματα, απ’ τα οποία γίνεται εξόρυξη φυσικού αερίου, να εξελίσσεται ανησυχητικά και να παίρνει δραματικές διαστάσεις μετά την αυτονόμηση της Κριμαίας. Η συμφωνία της Γενεύης τη Μ. Πέμπτη αμφισβητήθηκε. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η ουκρανική κρίση δεν σταμάτησε στην Κριμαία. Η αιμορραγία συνεχίζεται και θα είναι χειρότερη απ’ όσο στο γιουγκοσλαβικό πείραμα. Οι φιλορώσοι βρίσκονται στο πόδι. Εφαρμόζονται εκεί παλιές πρακτικές, όπου οι διπλωμάτες αντί να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, ως είθισται, κάνουν στην άκρη και τον λόγο τον έχουν εκστρεμιστικές οργανώσεις και κατευθυνόμενες ομάδες από αφανή κέντρα αποφάσεων. Οι Ρώσοι, όσο και οι δυτικοί, διεκδικούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις της χρεοκοπημένης Ουκρανίας ο καθένας για το δικό του συμφέρον. Το καθεστώς του Πούτιν, κατ’ επίφασιν δημοκρατικό, που δεν έπαψε να βρίσκεται υπό αυταρχικό ζυγό και πολύ εύθραυστες τις φιλελεύθερες κατακτήσεις. Η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. θεωρήθηκε μια προσωρινή κατάσταση, που όμως οδήγησε σε αποσταθεροποίηση τη χώρα, η οποία δεν μπόρεσε να ισορροπήσει. Δεν έπαψε να υπάρχει ένας στρατηγικός μηχανισμός που προέβλεπε για αργότερα την ανασυγκρότηση της αυτοκρατορίας σε νέες βάσεις. Πέρασε κάμποσος καιρός να δείξουν τη θέλησή τους και τους δόθηκε τώρα η ευκαιρία να διευρύνουν τη ζώνη επιρροής τους. Οι δυτικοί, με επικεφαλής τις Η.Π.Α., βλέπουν ότι η περιοχή της Ουκρανίας αποτελεί ζωτική ανάγκη γι’ αυτούς και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν τακτική. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίον αντιδρούν οι χώρες της Ε.Ε., δείχνει ότι δεν έχουν εκτιμήσει στις σωστές διαστάσεις των προκλήσεων που γίνονται στη γειτονιά τους και τούτο προξενεί κατάπληξη. Δεν βλέπουν τις οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται και θάχουν συνέπειες σ’ όλο τον πλανήτη; Αντιθέτως οι Αμερικανοί, εξαντλώντας άριστα τις διπλωματικές τους ικανότητες, εκμεταλλεύονται τα οφέλη απ’ τον διαμελισμό κρατών, που εφαρμόζουν από χρόνια. Κάνουν ό,τι μπορούν ώστε η Ευρώπη να μην αποκτά οικονομική και γεωστρατηγική δύναμη για να μην δημιουργεί εμπόδια στις βλέψεις τους. Θεωρούν σφαίρα αποκλειστικής επιρροής τους να επεμβαίνουν όπου δει, κατά παράβασιν των διεθνών νόμων, επιβάλλοντας εμπάργκο, ένα μέτρο που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίον θέλουν να επιβληθούν πριν χρησιμοποιήσουν το έσχατο μέσο των νατοϊκών επεμβάσεων. Οργανώσεις που κάνουν ανταρτοπόλεμο καλλιεργούν σενάρια επέκτασης μη ελεγχόμενου εμφυλίου πολέμου. Στο τέλος καταλήγουν να αυτονομούνται, σε συνεργασία με διεθνείς ομοϊδεάτες, που έχουν κοινά σημεία ενδιαφέροντος την εγκληματικότητα και το χρήμα. Πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Ουκρανία, που συνορεύει με τη Ρωσία; Είναι βία, που ασκείται απ’ έξω, η αντίδραση λόγω κυβερνητικών εκκαθαρίσεων, προερχομένων από άλλες αιτίες; Πρόκειται για λανθάνουσες συγκρούσεις ή οφείλονται σε ακήρυχτο πόλεμο των καπιταλιστών εναντίον της επίσημης εξουσίας των δημοκρατικών χωρών που καταλήγουν σε παγκόσμια σύρραξη;
