Της Αγίας Παρασκευής σήμερα, 26 Ιουλίου, του Αγίου Παντελεήμονα αύριο! Ιδιαίτερα αγαπημένοι και οι δυο τους στην ορθόδοξη λαϊκή παράδοση: Γιάτρισσα των ματιών θέλει την Αγία Παρασκευή. Να κρατάει έναν δίσκο με ανθρώπινα μάτια την θέλουν οι αγιογράφοι της. «Πού αράζουν οι στραβοί;/ Στην Αγιά Παρασκευή, που ‘χει ανώγεια και κατώγεια/ και σαράντα κομπολόγια», μας λέει το τραγουδάκι της. Γιατρό για «πάσαν νόσον» θέλει η λαογραφία μας τον Άγιο Παντελεήμονα. «Πρώτο γιατρό του κόσμου,/ απού γιατρεύει τσι πληγές και διασκορπά τσοι πόνους», για να χρησιμοποιήσω τους πρώτους στίχους απ’ τη γητειά που έλεγε η μάνα μου, όταν κρυολογούσα, ενώ άλειβε το λαιμό μου με λάδι. Να κλαίει μια παραμονή της Χάρης του, γιατί έλειπε και δεν γιάτρεψε ένα γειτονόπουλό του, τον “φαντάστηκα” σ’ ένα μου ποίημα…
Ανοίγω παρένθεση: Χρόνια πολλά και καλά στις Παρασκευές και στους Παρασκευάδες, όπως και στους Παντελήδες και στις Παντελίτσες. Και βέβαια στους κατοίκους των συνοικιών της πόλης και των περιχώρων της, όπως και των χωριών της περιφερειακής μας ενότητος, που τους έχουν προστάτες τους. Ιδιαίτερα στους κατοίκους της Κάινας Αποκορώνου που γιορτάζουν και τους δυο στον περικαλλή δίκλιτο ναό που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Ονομαστικά και στον συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο Βάμου εφημέριο της Ενορίας απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1970 π. Χρίστο Παπουτσάκη, όπως και στον επίσης καλό μου φίλο πρώην κοινοτάρχη του χωριού -συγγραφέα της Κάινας Ιάσονα Μαυροματάκη- απ’ το τελευταίο βιβλίο του “Εκκλησίες της Κάινας” η φωτογραφία της εκκλησίας των Αγίων της. Κλείνω παρένθεση.
«Έκλαιγε την παραμονή της γιορτής του,/ ώρα δειλινού,/ ο Άγιος Παντελεήμονας,/ ο πρώτος γιατρός του κόσμου/ που θεραπεύει τις πληγές/ και διασκορπά τους πόνους, και δεν είχε σταματημό.// (Είχε λείψει για μια ώρα/ στο αμπέλι του το μεσημέρι-/ να κόψει ένα καλάθι σταφύλια για το πανηγύρι του πήγε-/ πού να φανταστεί ότι ένα γειτονόπουλό του που έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,/ θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή-/ τι δεν ήταν ένας γιατρός/ για να του κάμει μια ένεση).// Δεν φταις, εσύ, παιδί μου,/ δεν μπορείς να τα προβλέπεις/ και να τα προλαβαίνεις όλα,/ σου το ‘χω πει πολλές φορές,/ τον παρηγορούσε η μάνα του,/ η Αγία Ευβούλη,/ που ήταν δίπλα του στο τέμπλο./ Αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος…/ επαναλάμβανε κι έκλαιγε γοερά ο Άγιος». Το ποίημά μου “Το κλάμα ενός αγίου” (από την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού” (2020).
Και… στα πεταχτά
Σαν να ήταν δικό μου βιβλίο καταχάρηκα, όταν έφτασε τις προάλλες στα χέρια μου, με το που κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του γνωστού ανά το πανελλήνιο πνευματικού δημιουργού του τόπου μας, δασκάλου-λογοτέχνη Βασίλη Γ. Χαρωνίτη. Και γιατί είναι έκδοση (μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση) της εφημερίδας μας, της οποίας είναι διαχρονικός συνεργάτης. «Στην Κρήτη που χιλιάδες χρόνια μάχεται για την ελευθερία και τον πολιτισμό», η αφιέρωση. Στην Κρήτη που και αν την έχει υμνήσει ο Ανωγειανός στην καταγωγή Χανιώτης στα βιβλία του. Μια πρώτη παρουσίασή του στον Παιδότοπο του Σαββάτου, οφειλόμενη υποχρέωση. Απόκτημα μέγα, προπάντων για την παιδική μας λογοτεχνία το περί ου ο λόγος βιβλίο.
Παρακολουθώντας τα θέατρα του παραλόγου όπως το θέατρο των εξοπλισμών, για παράδειγμα… «Σε όλο αυτό το θέατρο των εξοπλισμών η Ε.Ε. αλλά και η Ουάσιγκτον μάς χειροκροτούν για τον σεβασμό μας στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αλλά μας γυρίζουν την πλάτη όταν οφείλουν να μας συνδράμουν και σε εφόδια και σε δικό τους πολεμικό υλικό, όταν ένα κράτος – μέλος του ΝΑΤΟ μας κρατεί σε καθεστώς casus belli, όπως η Τουρκία επί δεκαετίες».
Από τον φίλο (Αποκορωνιώτη γαμπρό) δημοσιογράφο Πέτρο Μακρή στο άρθρο του (www.in.gr, 21.7.2022) η κριτική. Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
«Μοιάζει θεριό η πυρκαγιά που καταστρέφει δάση/ αφήνει στάχτες και καπνούς, απ’ όπου κι αν περάσει.// Οι πυροσβέστες ήρωες με το θεριό παλεύουν/ το δάσος και τα σπίτια μας με τόλμη προστατεύουν». Για τις πυρκαγιές που δυστυχώς και το φετινό καλοκαίρι… ζουν και ζώνουν τη χώρα μας, αλλά και για τους πυροσβέστες, τους «ήρωες» του καλοκαιριού ο λόγος απ’ την Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. Τι καλά να μην αναγκαζόταν η φίλη μας ν’ ασχολείται μ’ αυτό το θέμα!
