ΣΤΟ άρθρο του βαθυστόχαστου Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου, “Ελλάς και Οικουμένη” (από το βιβλίο “Η Συνάντησις των Αθηνών”, 1964, σελ. 171 κ.ε.) αντιγράφουμε ένα απόσπασμα που νομίζουμε ότι εκφράζει απόλυτα την ταραχώδη και πολυκύμαντη εποχή μας. Στην οποία εποχή πάλι κινδυνεύουν βασικές αξίες και ελευθερίες μας.
ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ο σοφός: «Οπως όλα τα υψηλά δημιουργήματα, έτσι και η πολιτική ελευθερία είναι αγαθόν ευπαθές και κινδυνεύει πάντοτε να αφανισθεί». Πρόκειται για μια αλήθεια την οποία αναλογιζόμαστε μόνο όταν τη χάσουμε. Και προσθέτει: «Μόνον εις τα όρια του δικαίου και της τάξεως πρέπει να περιορίζεται η πολιτική. Αντιθέτως, όταν η πολιτική πηγάζει από θρησκευτικήν πίστιν ή από κοσμοθεωρίαν οιασδήποτε μορφής, αναγκάζει τους πάντας να δεχθούν την πίστιν και την κοσμοθεωρίαν. Υπάρχει μια μόνιμος τάσις εις τον άνθρωπον να θεωρεί την ιδικήν του κοσμοθεωρίαν ως την μόνην αληθινήν και συνεπώς να μισή όλους τους άλλους, οι οποίοι δεν αποδέχονται την κοσμοθεωρίαν του. Η ουσία της πολιτικής όμως έγκειται εις την δημιουργίαν χώρου δι’ όλους και δυνατοτήτων δράσεως των άλλων. Διά τούτο η μόνη πίστις η οποία πρέπει να ρυθμίζη την πολιτικήν είναι η πίστις εις την ελευθερίαν».
ΣΤΟΧΟΣ των ισλαμιστών δεν είναι άλλος παρά η καθυπόταξη της πολιτικής (και όλων των άλλων ειδών) ελευθερίας και του πολιτεύματος στη θρησκευτική πίστη, δηλαδή στο Ισλάμ. Επομένως το παλιό εθνεγερτικό σύνθημα “Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία” που κυριάρχησε στον υπέρ της Ανεξαρτησίας αγώνα των προγόνων μας ξαναποκτά ιδιαίτερο νόημα σήμερα. Δυστυχώς, σε παγκόσμια πια κλίμακα αμφισβητούνται έντονα βασικοί κανόνες ανθρώπινης ειρηνικής συμβίωσης, όπως είναι η ανεξιθρησκεία, η ανεκτικότητα κι ο χώρος.
