ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ στο -και γύρω από το- Πολυτεχνείο κατά το φοβερό τριήμερο 16, 17 και 18 Νοεμβρίου (1973), με τους πολλούς νεκρούς και τραυματίες, παραμένουν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη των Νεοελλήνων.
ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ μεν είχαν (και έχουν) τη δύναμη να τα υμνούν, με το γραπτό, προφορικό λόγο ή τις εικαστικές τέχνες, άλλοι να πολιτικολογούν συνδυάζοντάς τα με την τωρινή κατάσταση, άλλοι να σιωπούν κι άλλοι απλά να τα αφηγούνται στα παιδιά τους, αν δεν τα ’χουν λησμονήσει κιόλας.
ΜΕΡΕΣ Πολυτεχνείου, λοιπόν και τώρα. Με “αριστερή” κυβέρνηση και με μνημόνια, με “ιστορική” επίσκεψη Ομπάμα και τάξιμο “ελπίδας” για το χρέος, με έναν κόσμο γύρω μας που αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο Τραμπ, όχι όμως και για το δράμα εκατομμυρίων προσφύγων. Οι λαοί που λιμοκτονούν ή αναζητούν την ελευθερία τους κι ένα κομμάτι ψωμί σε άλλες χώρες, αυξάνονται.
ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ μας, λοιπόν, πάλι θα ζωντανέψουν, αν και έχουν παραχωρήσει χρόνια τώρα τη θέση τους σε ένα ανούσιο αναμάσημα του γνωστού χρονικού του Πολυτεχνείου και των στερεότυπων επιφανειακών ερμηνειών του.
ΚΙ ΟΜΩΣ, παραμένουν στο ημίφως (γι’ αυτό υπάρχουν οι ιστορικοί ερευνητές) οι πολλές και διαφορετικές αιτίες που οδήγησαν τους τότε φοιτητές -και όχι μόνο- να εξεγερθούν κατά της χούντας. Να μιλήσει κανείς για τις ση μαντικές επιρροές του Γαλλικού Μάη του ’68, για τις φοιτητικές εξεγέρσεις σε ΗΠΑ ή και σε άλλα σημεία του κόσμου; Δεν αρκεί. Βασικότερη αιτία εκείνου του ξεσηκωμού, κατά την άποψή μας, ήταν ότι η εκείνη η νεολαία, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου (1973), στα φοιτητικά και μαθητικά της χρόνια είχε υποστεί μια καθημερινή ανυπόφορη καταπίεση από ένα κοινωνικοπολιτικό, εκπαιδευτικό, χουντικό σύστημα τέτοιο ώστε να έχουν αναχθεί ως μέγιστα αγαθά η “στρατιωτική” πειθαρχία στην Παιδεία και η υπακοή στις εγκυκλίους: ένα ομοιόμορφο, δηλαδή σύστημα, σε όλα -ακόμη και στο σκέπτεσθαι και στο συμπεριφέρεσθαι!
ΟΜΩΣ, παρά τις απαγορεύσεις και τους INDEX, εκείνη η γενιά είχε καταφέρει να ωριμάσει πολιτικά, διαβάζοντας κρυφά και ακατάπαυστα πάμπολλα απαγορευμένα βιβλία. Επειδή δε, καμία υγιής νεολαία δεν θα δεχότανε για πολύ μια τέτοια ανελεύθερη κατάσταση, όταν βέβαια επέστη ο καιρός, είχαμε το “Πολυτεχνείο”. Σήμερα;
