Της ημέρας: ∆εν µε λένε βαρελόσκυλο!!!

Είχε περάσει το πρωί. Πόσα πρωινά τάχα είχαν περάσει; Ούτε που ήξερε. Ο ήλιος είχε ανεβεί ψηλά και τον έκαιγε.
Ο Άρης ανατρίχιασε. Στριµώχτηκε στο βάθος του βαρελιού, ακούµπησε τη µουσούδα του στα µπροστινά του πόδια και µισάνοιξε τα τσιµπλιασµένα µάτια του. Τα ξανάκλεισε αµέσως. Το φως του ήλιου τον πλήγωνε. Όλα τον πλήγωναν. Και το κρύο. Και η ζέστη. Και το σκοτάδι. Και το φως. Και ο ανατριχιαστικός ήχος που έκανε η βαριά σκουριασµένη αλυσίδα του κάθε φορά που προσπαθούσε να κουνηθεί. Και η σιωπή. Και η πείνα. Και η δίψα. Και η µοναξιά. Προ πάντων αυτή!
Ξαφνικά άκουσε βουητό αυτοκινήτου, ένα απότοµο φρενάρισµα. Οι άκρες των αφτιών του τρεµόπαιξαν. Μισάνοιξε τα µάτια του και µέσα απ’ τις κουρτίνες τους, είδε το αυτοκίνητο. Είχε σταµατήσει σχεδόν στην πόρτα της φυλακής του. Μια γυναίκα κι ένα παιδί κατέβηκαν! Η καρδιά του πήγε να σπάσει από λαχτάρα! Το παιδί έµοιαζε µε τον µικρό του φίλο! Τον φίλο, που µοιράστηκε µαζί του, όταν ήταν κουτάβι, παιχνίδια και τρεχαλητά! Χαρές και χάδια! Χάδια και αγάπη! Πόσες χαρές και χάδια και αγάπη, Θεέ µου!
-Μαµά ένα σκυλάκι! Φώναξε το παιδί, τρέχοντας κοντά του.
-Μηηη! Μη το πλησιάζεις! Φύγε µακριά από το βαρελόσκυλο! Μπορεί να είναι άρρωστο! Μπορεί να σε δαγκώσει! Ούρλιαξε, τρελή από φόβο η… µαµά, τραβώντας το παιδί µακριά του.
Το παιδί έβαλε τα κλάµατα. «Μαµά είναι καλό! Είναι όµορφο! Ας το πάρουµε στο σπίτι µας, σε παρακαλώ!…».
Ο Άρης τους είδε να µπαίνουν στο αυτοκίνητο και να φεύγουν. Με ξερό κουράγιο προσπάθησε να κουνήσει χαρούµενα την ουρά του! Ήθελε να πει στο παιδί, «γεια-χαρά, φίλε! Σ’ ευχαριστώ!».
Ύστερα προσπάθησε να γαυγίσει. Γαβ, γαβ, γαβ, έκανε αδύναµα, θλιµµένα.
Ήθελε να πει στην γυναίκα: «Ναι, είµαι άρρωστος! Από λύπη. Από µοναξιά. Από πείνα. Από δίψα. Μα µη φοβάσαι! ∆εν δαγκώνω! Αγάπη θέλω µόνο…». Και ανασηκώνοντας όσο πιο ψηλά µπορούσε το κεφάλι του, γαύγισε πιο δυνατά, σχεδόν θυµωµένα! Γαβ,γαβ, Γαβ! Σαν να της έλεγε: ∆εν µε λένε βαρελόσκυλο!΄Αρη µε λένε!