ΕΙΝΑΙ γεγονός πως ποίηση και πολιτική είναι λέξεις ασύμβατες. Στη μία -την ποίηση- υπάρχει συναισθηματισμός, έμπνευση και πολλή δουλειά. Έστω κι αν, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (κόκκινα ή μαύρα) ή σε ορισμένα κόμματα, η ποίηση -γενικά η τέχνη- μπαίνει υποχρεωτικά στην υπηρεσία τους. Τότε μιλάμε για «στρατευμένη τέχνη». Στην άλλη -την πολιτική- υπάρχει πολύς κυνισμός, φιλοδοξία, εξουσιομανία. Οχι ότι δεν συναντούνται κάπου κάπου ποίηση και πολιτική. Ο Πλάτωνας «εξόριζε» από την Πολιτεία του τους ποιητές και γενικότερα την τέχνη -ως κάτι το επικίνδυνο! Κι όμως, ένα από τα 2 Νόμπελ μας -ο Γ.Σεφέρης- υπήρξε διπλωμάτης καριέρας.
ΤΗΝ απέχθειά τους προς την ποίηση, την έχουν εκφράσει πολλοί πολιτικοί (παλαιότερα ο Κούβελας με τους «λαπάδες» του, ο Πάγκαλος με τους «τεμπέληδές» του κ.ά.) Οχι σπάνια (όπως πρόσφατα ανάμεσα σε Καμμένο και Τσίπρα, ποιητικοί στίχοι μπήκαν στη φαρέτρα της πολεμικής και της απαξίωσης του ενός προς τον άλλο, μετά το «διαζύγιό» τους από την κυβέρνηση! Είχαμε μια κάκιστη χρήση της ποίησης που ανέδειξε και την κενότητα της πολιτικής…
…ΕΝ πάση περιπτώσει, η Ανοιξη μπαίνει και επίσημα από σήμερα στη ζωή μας, και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η «Γιορτή της Ποίησης» σε παγκόσμιο επίπεδο τοποθετήθηκε αυτή τη μέρα -της εαρινής ισημερίας. Έτσι συμμετέχοντας κι εμείς σ’ αυτήν, παραθέτουμε το παρακάτω απλό αλλά ενδεικτικό του ότι άνοιξη και ποίηση ταυτίζονται, ποίημα:
«Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα
να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα/ μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
Στεφανωμένη/ με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα/ τι δύναμη έχουν τα ποιήματα».
(Από τη συλλογή “Τέλος του προγράμματος”, 1997 -συγκεντρωτική έκδοση “Χρίστος Λάσκαρης, 1931-2008 – Ποιήματα”, εκδ. Γαβριηλίδης, 2004)
