Της ημέρας: Στο καλό! Καλό σας ταξίδι!

Και ξαφνικά, λίγο μετά το μεσημέρι, η αυλή μας γέμισε πουλιά! Ήταν χελιδόνια. Φορούσαν το μαύρο φράκο και τα λευκά τους πουκάμισα, κι άρχισαν να χορεύουν! Ήταν ένας χορός κυκλωτικός, αρμονικός, χαριτωμένος. Ένα ξέσπασμα χαράς! Οι χορευτές διέγραφαν κύκλους πάνω από τα δέντρα, διασταυρώνονταν, έσμιγαν, χωρίζονταν, σπάθιζαν τον αέρα, χαμήλωναν στη γη, λικνίζονταν μέσα στο χρυσάφι του ήλιου, λες μεθυσμένοι από το φως του. « Ποια μελωδία μυστική αφουγκράζονται; Σε ποιου αόρατου χορογράφου τη μπαγκέτα υπακούουν; Ποιος τα προσκάλεσε σε τούτο τον χορό;» αναρωτιόμουν, έκθαμβη μπροστά στο θεσπέσιο θέαμα…
Κι ύστερα, μέσα σε μια στιγμή, οι φτερωτοί χορευτές αποσύρθηκαν από τη σκηνή! Κι όλοι μαζί, ακροζυγιάστηκαν στα απέναντι καλώδια της ΔΕΗ. Έμοιαζαν σύνεδροι, που συζητούσαν ήσυχα, κουνώντας τα κεφάλια τους!
«Ετοιμάζονται για το μεγάλο ταξίδι! Θα φύγουν!» σκέφτηκα…
Και πριν προλάβω να το καλοσκεφτώ, τα είδα ν’ ανοίγουν τα φτερά, ν’ αφήνουν τα καλώδια, να φτεροκοπούν κοπαδιαστά, ν’ αλαργεύουν, να γίνονται μικρές μαύρες κουκίδες, να χάνονται στην απεραντοσύνη τ’ ουρανού…
Έτσι απλά! Χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, διαβατήρια και εισιτήρια. Χωρίς πυξίδες και αποσκευές! Χωρίς φόβους, ανησυχίες και αμφιβολίες. Με μόνα εφόδια την υπόσχεση της Άνοιξης πάνω στα μικρά φτερά και την καρδιά τους.
Την πίστη και την εμπιστοσύνη τους σ’ Εκείνον που τα έπλασε και καθοδηγεί τα μικρά και μεγάλα πετάγματά τους, τα μικρά και μεγάλα ταξίδια τους…
«Στο καλό! Καλό σας ταξίδι!» τους φώναξα. Κι έκανα τον σταυρό μου.