Σπουδαίες υπάρξεις με αρχαία καταγωγή και οι έννοιες τους απόλυτες.
Η μνημοσύνη ήταν μούσα και τα παράγωγά της έχουν σχέση με τη μνήμη.
Η λήθη κι αυτή θεότητα, που αν έπινες το νερό της, το νερό της λήθης, ξεχνούσες τα πάντα.
Σήμερα τι θυμόμαστε; Τι ξεχνάμε; Εξαρτάται απ’ το παιχνίδι του νου και της καρδιάς.
Σκέψεις- λόγια – πράξεις – πρόσωπα – γεγονότα. Όλα είναι καταχωρημένα στο μεγάλο αρχείο της μνήμης.
Κυρίαρχος διαχειριστής ο νους. Ανασύρει απ’ το αρχείο ό,τι τον συμφέρει και ό,τι τον βολεύει.
Ό,τι δεν τον βολεύει να θυμάται, το μεταφέρει στο αρχείο της λήθης. Για παράδειγμα, θυμάται μόνο τι καλό έκανε, τι καλό έδωσε στους άλλους. Και το χρησιμοποιεί με εγωιστικές και διεκδικητικές διαθέσεις. Ό,τι καλό πήρε δεν θέλει να το θυμάται, γιατί θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να ρίξει τον εγωισμό του και να πληγώσει τον ναρκισσισμό του.
Ευτυχώς, έχει λόγο και η καρδιά, και όταν παρεμβαίνει κάνει καλή διαχείριση. Ό,τι κακό πήρες το αφήνει στην άκρη και λέει με κατανόηση «η άγνοια του άλλου φταίει και η κακιά στιγμή».
Ό,τι καλό πήρες το τοποθετεί σε σημείο που να φαίνεται να λάμπει. Και λέει ευχαριστώ.
«Ό,τι παίρνεις να το θυμάσαι, ό,τι δίνεις να το ξεχνάς».
Να μπει λίγο φως απ’ τη χαραμάδα των αισθήσεων στη λήθη. Να ξεσκουριάσει ο νους απ’ την άγνοια και τη λήθη. Ας μην ξεχνάμε η μνήμη είναι τροφός της γνώσης.
Να θυμόμαστε τα άριστα πρότυπα και να διαγράφουμε τα αρνητικά, κομματάκι δύσκολο, αφού δυστυχώς προβάλλονται καθημερινά στις οθόνες και περνάνε στην οθόνη του μυαλού μας.
Αλλά εμείς επιλέγουμε τους ανθρώπους για το πώς μας κάνουν να νιώθουμε και όχι για το τι μπορούν να μας προσφέρουν. Και αυτό θα θυμόμαστε.
Υ.Γ. Η αμνησία που ανέφερα δεν έχει να κάνει με την άνοια και το Αλτσχάιμερ. Αυτό είναι ένα άλλο θλιβερό κεφάλαιο. Έχει να κάνει με την καθημερινότητα μας, με τις σχέσεις μας, με τη ζωή μας γενικότερα.
