“Της μούσας μου απανθίσματα”

Η  έμπνευση και πάλι ξεχείλισε από την σκέψη του καλού φίλου και καταξιωμένου ποιητή Δημήτρη Τυραϊδή.
Με ματιά γεμάτη αγάπη για τον τόπο του, για τους ανθρώπους, για τη φύση, υμνεί την ομορφιά του κόσμου, αλλά αποζητά τα καλά ανθρώπινα συναισθήματα να επικρατήσουν.
Ψιθυρίζει μια ευχή που βοά ως την άλλη άκρη του κόσμου:
«Χαμήλωσε μικρό πουλί το στερνοπέταγμά σου
και σκίσε με το νύχι σου τη δόλια μου καρδιά
να γράψω με το αίμα της απάνω στα φτερά σου
κι άλλα μη διώξει η μάνα μου στην ξενιτιά παιδιά».
Με όλο του το είναι βουτά στη φύση και σιγοτραγουδά:
«Οταν στις ρεματιές βρεθώ και βλέπω πως κυλάει
ανάλαφρα, τραγουδιστά το γάργαρο νερό
θαρρώ το χέρι του Θεού πως πάνω μου ακουμπάει
και νιώθω ρίγος στο κορμί και δέος ιερό».
Κάνει έκκληση με πάθος στους δυνατούς του κόσμου, μήπως και αντιδράσουν σωστά.
«Σιγήστε πια τα σύνεργα που θάνατο σκορπάνε
ω, δυνατοί τούτης της γης με τη σκληρή καρδιά,
με διαμελισμένα γιόμισαν κορμιά που σπαρταράνε
όλες οι στράτες της ζωής και μ’ ορφανά παιδιά».
Συγκινεί με την ολοκληρωτική δοτικότητά του στην ιδανική αγάπη. Χωρίς εκπτώσεις συναισθημάτων.
«Αν ‘ρθεις, αγάπη και με βρεις θλιμμένο σε μιαν άκρη
σκύψε και δωσ’ μου ένα φιλί και λέξη μη μου πεις,
αν είσαι αυτή που καρτερώ θα μου το πει ένα δάκρυ
κι ένα γλυκό φτερούγισμα στα βάθη της ψυχής».
Στο γεμάτο, το μεστό βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα, υπάρχουν όλα τα θέματα που απασχολούν τους νοήμονες ανθρώπους.
Μιλάει με έμμετρο στυλ για τα προβλήματα της ξενιτιάς, της φτώχειας.
Παροτρύνει μέσα στα ποιητικά του λόγια να αγωνιζόμαστε, να προσπαθούμε, να παλεύουμε, να ελπίζουμε.
«Αν δουν τον κόσμο σήμερα τα μάτια της ψυχής σου
θα νιώσεις ρίγος στο κορμί και πόνο στην καρδιά
μα μη δειλιάς συνάνθρωπε, ύψωσε τη φωνή σου
κι οραματίσου μια ζωή μ’ αγάπη κι ανθρωπιά».
Ας αφουγκραστούμε τα λόγια αυτά. Ισως έχουν να μας πουν κάτι σπουδαίο. Εχουν μια ιδιαίτερη ματιά του κόσμου. Λόγια που γεμίζουν τους στίχους των ποιημάτων και απλώνουν μια δυναμική συναισθημάτων και οδηγούν στον μονόδρομο της αγάπης και του ιδανικού.
Οδηγούν στο δρόμο που θα μπορούμε να νιώθουμε πράγματα χωρίς φόβο, αλλά με μια καθαρότητα, μιας και θα είναι μέσα από την ψυχή μας.
Αυτή η καθάρια ψυχή, βρίσκεται σε πολλά ποιήματα του Δημήτρη Τυραϊδή.
Με αυτόν τον τρόπο μας προτρέπει να κοιτάμε τον εαυτό μας εσωτερικά πολύ βαθιά, για να νιώσουμε αληθινά και τον κόσμο γύρω μας.
Τα όμορφα που έχει αυτός ο κόσμο ή ακόμη για να διακρίνουμε τα προβλήματα που πλανώνται.
Μα πάντα και σε όλα τα θέματα, όπως κοινωνική αδικία, προδομένη αγάπη, δυνατό έρωτα, έχει μια μεγαλειώδη ματιά.
Τη ματιά και τη θέση της συγχώρεσης, δοσμένη πάντα με μια ευχή.
«Κι ας σκόρπισες αναίτια τα μύρια όνειρά μου
κι ας μου ‘δωσες πικρό να πιω φαρμάκι και χολή
όλες του κόσμου τις χαρές να τις γευτείς γλυκιά μου
κι οι στράτες να ‘ναι της ζωής στρωμένες με χαλί».