“Της μούσας μου απανθίσματα”

Μια ρομαντική φωτογραφία σε προδιαθέτει για το περιεχόμενο. Δύο δέντρα σε μια απέραντη πεδιάδα και πάνω τους πετούν “άπειρα” πουλιά. Υποθέτω τα “απανθίσματα της μούσας” σου. Μα και η αφιέρωση είναι άκρως συγκινητική!
«Στον εγγονό μου Γεράσιμο Ι. Τυραϊδή»!
Τι να γράψω εγώ για την τέλεια συλλογή σου, που δεν είμαι και ποιητής, όταν ο Νίκος Μαραγκουδάκης σε στολίζει με τέτοια λόγια:
«Χαρά στις συννεφιές και στα σκοτάδια
που κύκλωσαν την δύστυχή μας γη.
Να βρει κανείς ψυχή σαν τη δική σου
που ‘ναι φωτός αστείρευτη πηγή…».
Εβαλες όλη σου την ποιητική μαστοριά για να μαστορέψεις το ποίημα, για το νεογέννητο δεύτερο εγγονό σου.
«Ω της ψυχής ψυχούλα μου που μοιάζεις μ’ αγγελούδι
και σκίρτησεν ανάλαφρα στο στήθος μου η καρδιά
…και λεν τα χείλη σου άγνωστες λεξούλες τρυφερά…».
Το έχω δηλώσει και σε άλλο γραφτό μου πως ο Δ.Κ.Τ. είναι για μένα ένας δόκιμος ποιητής, και έχει μια γνησιότητα στην έμπνευση, και τραγουδά την μαγεμένη φύση, και όχι μόνο με μεγάλη αισιοδοξία και στοχασμό.
Ποιο αλήθεια να διαλέξω από τα ποιήματά του, που είναι όλα υπέροχα!
Δεν μπορώ όμως να μην σταματήσω στο ποίημα «Η ζυγαριά της δικαιοσύνης»:
«Προς την πλευρά του δυνατού η ζυγαριά όλο γέρνει
αιώνες δίχως έλεος και κλέβει τον φτωχό».
Στάθηκα επίσης και στο μήνυμα του ξενιτεμένου που στέλνει στη μάνα του:
«Θέλω να μάθει η μάνα μου που μ’ έδιωξε στα ξένα
φαρμάκι με ποτίζουνε και καίει τα σωθικά μου
και πως τα πλούτη ένα τρανό και δόλιο είναι ψέμα.
Ξένε, μου λεν, φύγε από δω, και σπαρταράει η καρδιά μου».
Σου προκαλεί, χωρίς να το θέλεις συγκίνηση, διαβάζοντας το ποίημα που αφιερώνει «Σ’ αυτούς που δεν πρόλαβαν τον γυρισμό στην πατρίδα»:
«Καν’ του τη χάρη αδαίρυτε και βασιλιά του Αδη
κι ανέβασέ τον μια βραδιά στις Οθρυς μια κορφή.
Να νιώσει απ’ τον αγέρα της το δροσερό της χάδι
κι αγαλλίαση να βρει γλυκιά η δόλια του ψυχή».
Μα και τα σατιρικά του ποιήματα έχουν μια ξεχωριστή τέχνη και ασυναίσθητα σε κάνουν να γελάσεις, όπως το ποίημά του «Στου μακαρίτη το μνημόσυνο»:
«Πού ‘σαι να δεις τους φίλους σου λεβέντη μου ακριβέ μου
έλεγε η χήρα και απαλά τα στήθια της κτυπούσε…
με κόρφο όμως μισάνοιχτο κάτι άλλο διαμηνούσε…».
Η ποίηση του Δ.Κ.Τ. διακατέχεται από μια γνήσια ελληνικότητα και ο στίχος του έχει μια δύναμη, χωρίς να του λείπει η απλότητα, ο ρομαντισμός και η ομορφιά των ποιητικών εικόνων.