– (Aνοιξιάτικα Χανιά) Σιγά-σιγά η πόλη μπαίνει σε κάποια κανονικότητα προ-πανδημική. Ο τουρισμός αυξάνεται, η παλιά πόλη παρουσιάζει εντονότερη κίνηση και, χωρίς μάσκα πια οι περισσότεροι. Τα μαγαζιά αρχίζουν να δουλεύουν, ο κόσμος κυκλοφορεί πιο αμέριμνος… Φυσικά τα κρούσματα κρούσματα, αλλά και η ζωή ζωή! Τα Χανιά “φοράνε” πάλι τα ωραία χρώματά τους, με κάτι απριλιάτικα σύννεφα να σε ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους.
– (Tον καιρό της φρίκης) Στο ολιγόλεκτο ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, “Μόττο στα “ποιήματα του Σβέντμποργκ” (σε μετάφραση Μ. Πλωρίτη, Θεμέλιο, 1983) συμπυκνώνεται ο κόσμος της φρίκης που καθημερινά αντικρίζουμε στις τηλεοπτικές οθόνες. Και οι πιο “άσπονδοι” φίλοι των Ρώσων, δεν περίμεναν ποτέ τόση απανθρωπιά από ένα έθνος που και το ίδιο υπέφερε πολύ και πολλά από τους ναζί Γερμανούς. Το χειρότερο είναι ότι βλέπουμε να εκφράζεται ένα ακατάσχετο μίσος εναντίον ενός γειτονικού και ομόδοξου λαού τους:
“Τον καιρό της φρίκης/
θα τραγουδάμε ακόμη;
Ναι θα τραγουδάμε:/
το τραγούδι της φρίκης!”
“Τον καιρό της φρίκης” (φωτ.) όπου αριθμοί θυμάτων, τρόποι θανάτων, βιασμοί και βάσανα δεν περιγράφονται αλλά βλέπονται! Ο πόνος δεν συγκινεί πια. Ανοσία δεν έχουμε υποστεί μόνο κατά της πανδημίας, ανοσία κυριαρχεί και στο έγκλημα που γίνεται στις γειτονιές και στους κοινωνικούς χώρους, στις πόλεις μας. Ανοήτως και ακρίτως “απολαμβάνουμε” ό,τι “φρικιαστικά” λένε τα κανάλια και οι… καταδικαστικές “αποφάσεις” παρουσιαστών, δικηγόρων, ψυχολόγων κ.λπ.
