– (Ξαπλώστρες) Ο κόσμος φλέγεται. Η κλιματική αλλαγή πάει να γίνει “κανονικότητα” (με υψηλές θερμοκρασίες και πυρκαγιές). Αλλά ο τουρισμός τουρισμός και τα κέρδη κέρδη. Δεν είναι μόνο το πρόσφατο επεισόδιο με τον Δήμο και τις ξαπλώστρες στον Καλαθά. Γενικά, κάθε καλοκαίρι έχουμε θέμα με τις ξαπλώστρες, όπου αυτές υπάρχουν. Εκτός του ότι οι εκμεταλλευτές τους καταλαμβάνουν αυθαίρετα τμήματα επαφής με τη θάλασσα που ανήκουν σε όλους τους πολίτες, ακολουθούν και μια τιμολογιακή πολιτική κάθε άλλο παρά “προσιτή” για όλους. Νομίζουμε, πως το θέμα θα πρέπει να απασχολεί όλους τους φορείς, πολύ ενωρίτερα από τη θερινή περίοδο. Όχι μόνο ως προς το ποιος και πόσο θα ενοικιάσει την παραλία, αλλά και πώς θα ελέγχονται οι αποφάσεις των αρμοδίων φορέων, όταν αυτές παραβιάζονται. Οι εικόνες, ας πούμε, στο Ελαφονήσι κάθε καλοκαίρι (φωτ.), δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή για τους εμπλεκόμενους Δήμους, ούτε συνολικά για τα Χανιά.
– (Θερινοί έρωτες) Μπορεί ο κόσμος να αλλάζει, να μεταβάλλεται βίαια, να έχουμε πολέμους, μετατοπίσεις γεωπολιτικές, όμως αυτός μένει ακλόνητος, ανεπηρέαστος ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του. Ποιος; Φυσικά ο έρωτας! Στα μπλουζάκια δυο νεαρών υπάρξεων (φωτ.) είδαμε το σλόγκαν: “Ο έρωτας είναι δική σου υπόθεση. Μην τον αφήνεις στα χέρια των άλλων”! Φυσικά, ο έρωτας είναι “δική μας υπόθεση”, αλλά όταν έλθει και να ταράξει τη ζωή μας, τί γίνεται;
Μιλάμε για τον πραγματικό με ανταπόκριση έρωτα. Όχι, για τους ενοχλητικούς των “παρενοχλήσεων” και του #metoo.
– (48 χρόνια μετά) Υπηρέτησα στην Κύπρο πριν από τα θλιβερά γεγονότα του 1974 (φωτ.) σε περίοδο χούντας των συνταγματαρχών. Από το 1967 που ήμουν απλός φαντάρος στην κορυφογραμμή της Καντάρας (Καρπασία), με τα γεγονότα σε Κοφινού και Αγ. Θεοδώρους, η υπόθεση “Κυπριακό” βρίσκεται σε συνεχείς πυροδοτήσεις. Το μέγιστο (η ξεκάθαρη προδοσία της χούντας) ήταν η αναγκαστική απομάκρυνση -κατ’ απαίτηση των Τούρκων!- ημών των ελληνικών στρατευμάτων (ΕΛΔΥΚ, συμφωνία Σάιρους Βαν και χούντας) από την Κύπρο! Ήμασταν το πρώτο Τάγμα (“Ισχυρός”) που αποχώρησε από τη Μεγαλόνησο αφήνοντάς την ανοχύρωτη. Για εκείνο το έγκλημα, 48 χρόνια μετά, κανείς δε μιλά, κανείς δεν πληρώνει…
