Της Ρωμιοσύνης κάποια παράλογα

[Το παράλογο στη χώρα του παραλόγου δεν λογίζεται ως παράλογο]!
Δεν γνωρίζω αν κάποιος το ’χει ’πει κάποτε ή έχει διατυπώσει κάτι αντίστοιχο… Τα παράλογα φαίνεται πως μας ελκύουν, μας αρέσουν, μας γοητεύουν ή τουλάχιστον δεν μας αφήνουν αδιάφορους! Αυτό το συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά τώρα μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.
Μάλλον πως αυτή μας η ιδιαιτερότητα ως ένα “έθνος ανάδελφον” που είχε επισημάνει ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης, να μας έχει κάνει να δρούμε βάσει μιας δικής μας “λογικής” που συχνά θέλει και την “πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο” ή που ρίχνει την καρδάρα με το γάλα όταν αυτή γεμίσει…
Και κατά μία έννοια έχουμε το ακαταλόγιστο διότι δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που πολύ βιαστικά προσπαθούμε να αποκαθηλώσουμε τους ήρωες που πριν από λίγο αποθεώναμε!
Ισως βέβαια να έφταιγαν κι εκείνοι με τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους. Ποιος να ξέρει; Ισως ποτέ δεν θα το μάθουμε αυτό! Είμαστε εξάλλου τόσο καλά κλεισμένοι σ’ αυτό το ιδιότυπο καβούκι μας που πολλές φορές δεν γνωρίζουμε αν αυτό μας βαραίνει ή αν επιθυμούμε να κρυβόμαστε καλά απομονωμένοι εντός του! Φαινομενικά μας συμφέρουν και τα δύο αλλά επί της ουσίας κάποτε πρέπει να προσδιορίσουμε ποια ρότα θα επιλέξουμε!
Μέσα σ’ όλα αυτά σκέφτομαι την αλήθεια που κρύβεται μέσα στη ρήση του Γ. Σεφέρη ο οποίος είχε πει ότι «η Ελλάδα είναι η χώρα των παράλληλων μονολόγων».
Ισως είναι και τούτη μια από τις γενεσιουργές αιτίες που μας έχουν κρατήσει στο επίπεδο αυτό· ο καθένας κι η άποψή του, ο καθένας και το μπαϊράκι του μη μπορώντας να συμπλεύσουμε προς μία κοινή γραμμή. Και δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό διότι είπαμε «στη χώρα του παραλόγου το παράλογο δεν λογίζεται ως παράλογο».
Ανακυκλωνόμαστε λοιπόν συνεχώς και δίχως σταματημό εντός μιας δίνης που μας άγει και μας φέρει ανάλογα. Ουδείς μας φταίει ωστόσο!
Οπως και να ’χουν τα πράγματα, πάντα θα υπάρχει μια ελπίδα! Από αυτήν εξάλλου πιανόμασταν πάντοτε έστω την ύστατη στιγμή για να υπάρχουμε, να εξακολουθούμε να πορευόμαστε μαζί με τα παράλογα φερσίματα της φυλής εντός τούτου του κόσμου…
Η όποια γοητεία που ενδεχομένως μπορεί να ενυπάρχει μέσα σε αυτή την τελευταία επισήμανση δεν σημαίνει ότι… καταπραϋνει τις ουλές που δημιουργούμε οι ίδιοι στο σώμα μας.
…Κι ας υπάρχουν κάποιοι που τις θεωρούν τιμή και ιστορία! Η αυτομαστίγωση και αυτοτιμωρία όμως δεν περιποιεί τιμή αλλά μάλλον μωρία!