Της ξαστεριάς κρυφό νανούρισμα

Με χίλιες ανάσες σαλπάρεις. Με σκαρί δρακοκέντητο. Για τις αβύσσους του άγρυπνου σκοταδιού σου. Για τις ακτές της πεθυμιάς. Στη γέννα της νύχτας σου. Στη γέννα της αγρύπνιας σου. Και της αυγής της κρυμένης. Μέσα στις εικόνες, που ο πόνος αγιογράφησε. Αρχάγγελος του νου και των Ερινύων. Με σφαίρα διάφανη στο αριστερό τους χέρι. Να κρατούν όλα τα κρυστάλινα. Όλα τα πορφυρά. Αυτά, που σπάνιο κοχύλι έβαψε. Στις μέρες του Επιμενείδιου ύπνου. Ευσκιόφυλλοι αιώνιοι οι αετοί σου. Στις απλωμένες φτερούγες τους κρύβονται οι ασκιανοί σου. Στιγμές που χάνονται. Απομακρυνόμενες. Από τα ηδύπνοα κρίνα των κατανυχτικών σου αφυπνήσεων. Ω, εσύ, κρίνο της εαρινής σου γλυκύτητας. Περιπλανόμενη γαλήνη που επιθυμείς να γίνεις συνοδοιπόρος της. Και όλα τα αόρατα, παρόντα στο θρόισμα του νου σου. Της ξαστεριάς νοητό νανούρισμα. Των πληγών σου. Φεύγεις πάντα, όταν σε πεθυμώ πιο πολυ. Λέω να σε ξεχάσω. Μήπως και μείνεις μαζί μου. Στα ερηπωμένα κάστρα. Και στην επιβλητική αρχοντιά τους. Που παρ’ όλες τις ρωγμές τους, δε τολμούν να τ’ αγγίξουν βαρβαρικά βλέμματα. Αρχόντισσα εσυ, πληγή. Που δε καταδέχεσαι βότανα από βέβηλες πεθυμιές. Μα που προτειμάς τη ρομφαία του πρώτου φωτός. Που άγρυπνο είναι. Όπως και ‘συ. Και ψιθυρίζει. Στις ξαστεριές της σιωπής. Στο τέλος του ατέλειωτου. Δεν γνωρίζεις κάτι, μέχρη να το δεχθείς στη γύμνια των σιωπών σου. Χιλιομπαλωμένο ράσο αναχωρητή ασκητή, οι στιγμές. Που χάνονται, στου πρώτου φωτός το φτερούγισμα.