Της ζωής εικόνες

Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
» Παγκόσμιος Διαγωνισμός Κ.Π. Καβάφης 2019
Βραβείο “Αλκαίος”
Χανιά 2020

Δημήτρη βρίσκω θαυμάσιο το εξώφυλλο της νέας σου ποιητικής συλλογής και θα το χαρακτήριζα μάλιστα, εντυπωσιακά ποιητικό!
Ευχαριστώ θερμά για την αφιέρωση.
Εύστοχη και μεγαλόψυχη η αφιέρωση της συλλογής στους «πνευματικούς δημιουργούς όπου γης». Πιστεύω να συμπεριλαμβάνεις στη αφιέρωση και μας, που απλά γράφουμε πεζά, χωρίς ίχνος ποιητικού οίστρου, όπως η αφενδιά μου. Αν ναι, σ’ ευχαριστώ πολύ!
Και τώρα στο περιεχόμενο.
Τί να πρωτοδιαλέξω από τα υπέροχα ποιήματά σου. Δε θα πω κουβέντα για τη σελίδα 46, απλά σε ευχαριστώ από καρδιάς!
Ο Δ.Τ. είναι ποιητής της παλιάς σχολής. Τα ποιήματά του δεν είναι της μοντέρνας τεχνοτροπίας, που τη διακρίνει, κατά τη γνώμη μου, ο ακαταλαβίστικος σουρρεαλισμός, μα έχουν λυρισμό και στοχαστικότητα. Δεν κουράζει, και η άρτια ποίησή του προσφέρει άνεση στο διάβασμα και απόλαυση στην αίσθηση.
Οι εικόνες των ποιημάτων του Δ.Τ. είναι παραστατικές, πληθωρικές και γεμάτες νεύρο :
«Θυμίζεις τη λαμπρότερη αρχαία εποχή
ω, Παρθενώνα ατίμητο μνημείο ιερό!
Στα μάρμαρά σου μέσα ζει του Περικλή η ψυχή,
που σέρνει πρώτη, αγέρωχη, της δόξας το χορό.»
Και παρακάτω.
«Στολίδι της πατρίδας μου είσαι και καμαρώνω
της τέχνης αριστούργημα που οι άνθρωποι σε θαυμάζουν»
Στο ποίημα «Εμπρός για την Ελλάδα μας» διακρίνω κάτι το επίκαιρο…
«Βογκάνε των προγόνων μας οι τάφοι μες στο Αιγαίο
γιατί αφουγκράζονται εχθρικά καράβια να ζυγώνουν…
Αγκαλιασμένοι, μια γροθιά και με ηθικό ακμαίο
εμπρός να τους γκρεμίσουμε τα κάστρα τους που ορθώνουν.»
Θέλει δε θέλει, γυρίζει πίσω στο χωριό του και αναπολεί «εικόνες μιας άλλης εποχής»:
«Αχ! Και να γύριζαν ξανά ‘κείνα τα χρόνια πίσω,
τότε που νιος περπάταγα στης Όρθρυς τις κορφές.»
Και παρακάτω:
«Να δω και πάλι το ζευγά πως πάει με τ’ άλογό του
κάτω στον κάμπο τον πλατύ ν’αρχίσει τη σπορά»
Αντιπροσωπευτικός πίνακας βουκολικής έμπνευσης το ποίημα «Εικόνες στην εξοχή». Εδώ ο ποιητής «ζωγραφίζει» με την πένα του απλά μα δυνατά:
«Όταν τηράω έκθαμβος πως βόσκουνε στα πλάγια
χιλιάδες γιδοπρόβατα την ώρια χαραυγή
και να ρουφάω αχόρταγα την ευωδιά απ’τα βάγια,
λέω πως ο παράδεισος της πλάσης είναι η γη.»
Και παρακάτω:
«Πετάει μακριά και σταματάει στης Όρθρυς τις κορφούλες,
που τριγυρνούσα ολημερίς αμούστακος βοσκός
και χόρταινα κρύο νερό απ’τις πολλές βρυσούλες,
και λέω με τα χείλη της ψυχής πως πέρασε ο καιρός…»
Γεμίζει την ψυχή μας με μια πρωτόγονη ομορφιά κι ένα κύμα αφέλειας και γαλήνης.