Ένα ακόμη βιβλίο του καταξιωμένου ποιητή Δημήτρη Τυραϊδή, έρχεται να μας ταξιδέψει με στίχους.
Να υπογραμμίσει την ομορφιά της φύσης, των λουλουδιών, των δέντρων.
Πολυβραβευμένος, ξεχωρίζει στα Χανιά μας, με την ευαίσθητη ματιά του και με τον λόγο του. Μέσα στις σελίδες του υμνεί ορεινά μέρη, μα και θάλασσες.
Μας παρασύρει σε δυνατές αγάπες, που δεν παραιτούνται.
Με έντονο συναίσθημα αποδίδει την λαχτάρα της μάνας για το ξενιτεμένο της παιδί. Θα σιγοψιθυρίσουμε τα ιδανικά που θα πρέπει να υπάρχουν στον κόσμο. Θα ακολουθήσουμε τα χνάρια για Ειρήνη, μέχρι να την βρούμε. Θα περπατήσουμε σε στενά μονοπάτια, έρημων πλέον χωριών. Θα περιπλανηθούμε σε βουνοκορφές και θα συναντήσουμε περήφανους αετούς. Θα τσαλαβουτήσουμε σε ρυάκια με κρυστάλλινα νερά. Μα υπάρχει μια προϋπόθεση για όλα αυτά. Να ακολουθήσουμε το βιβλίο με ανοιχτή καρδιά. Να θελήσουμε να νιώσουμε το μεγαλείο της φύσης, να επιδρά καταλυτικά μέσα μας. Περισσότερο όμως από την ομορφιά που βλέπει σε γη και ουρανό νιώθει.
Αφήνει την ψυχή του να δεθεί με το γάργαρο νερό.
Να ονειρευτεί με τα αστέρια.
Να ταλαιπωρηθεί σε δύσβατα μονοπάτια.
Με τον όμορφο, ποιητικά, λόγο του, αγωνίζεται για ελευθερία, ειρήνη και αγάπη. Μα, ας μιλήσουν οι στίχοι του ποιητή καλύτερα.
Παραθέτω δύο στροφές ενδεικτικά:
(σελ. 10) «Ευσεβείς πόθοι»
Ω, να μπορούσα να ‘πλεκα μι’ απέραντη αλυσίδα
για ν’ αγκαλιάσει ανάλαφρα ολόκληρη τη γη,
για κρίκου να ‘χει ιδανικά να γράφουν πάνω “ελπίδα”
και να ζορίσουν στ’ άπειρο την ψυχοφθόρα οργή!
(σελ. 91) «Ο αητός»
…Τις νύμφες θέλει του χιονιού να λούζουν τα φτερά τους
πάνω στις σιδερόπετρες τα νύχια ν’ ακονίζει,
δεν θέλει τ’ άλλα τα πουλιά να βλέπουν τη φωλιά του
και θέλει πρώτος της αυγής τα ρόδα ν’ αντικρίζει.
