Το 1918 και το 2021

Από την έναρξη της πανδημίας του κορωνοϊού, πολλά δημοσιεύματα ανατρέχουν στο 1918 και στην ισπανική γρίπη.
Τότε βέβαια, ούτε facebook υπήρχε, ούτε διαδίκτυο για να σπαταλούν οι άνθρωποι τον χρόνο τους στην ψιλή κουβέντα.
Τότε η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη με τον πόλεμο – είχε την πανδημία της γρίπης, κάψα δεν είχε κανείς μα κανείς για το life style, για τους σελέμπριτις, τη μόδα τους και τις συνταγές για μακαρόνια πασπαλισμένα με την χρυσόσκονη του αστικού μύθου.
Θα μου πείτε -και σωστά- ότι η ανθρωπότητα προχωρά, αυτοματοποιείται, δεν μπορεί να έχει τις αγωνίες του 1918.
Έχει, όμως, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης τις ίδιες ανάγκες.
Νομίζω ότι η Δύση πρέπει να ιεραρχήσει τι θέλει να κερδίσει μέσα σε αυτή την πρωτοφανή κρίση.
Θέλει να βγάλει λεφτά, να τη βγάλει καθαρή ή να αγοράσει ένα κοστούμι – πιτζάμα σαν και αυτό που λανσάρουν οι Ιάπωνες.
Η ιστορία δεν εκδικείται, απλά προειδοποιεί ότι δεν ξεμπλέξαμε μαζί της.
Οι ειδικές συνθήκες έχουν ειδικά μέτρα και ειδικούς χειρισμούς.