Το προσδοκούμε και το υποδεχόμαστε με μεγάλη αισιοδοξία και πολλές ελπίδες, όχι ως ένα καλύτερο από το προηγούμενο το θέλουμε καινούργιο νέα δημιουργία του Θεού για μας. Το θέλουμε όχι με λιγότερα αμαρτητικά στίγματα του παρελθόντος έτους. Θέλουμε το χρόνο που χρησιμοποιεί ο Θεός για τον εαυτό του, αυτό το χρόνο να δώσει και σε μας. Θέλουμε χρόνον από τους «καιρούς και χρόνους θέμενος εν τη ιδία εξουσία Αυτού». Θέλουμε το χρόνο της θεϊκής αχρονικότητας. Δεν θέλουμε άλλο και δεν την υποφέρουμε την χρονική καταδυνάστευση. Θέλουμε τον ελεύθερο χρόνο του Θεού στη διάθεσή μας. Όχι μόνο να τον ζούμε αχρόνως και ακούραστα αλλά και να τον αξιοποιούμε δημιουργικά και παραγωγικά, νεανικά και αγέραστα, δυναμικά και θαυματουργικά. Προσδοκούμε και αποζητούμε τα δικαιώματα των παιδιών από τον Πατέρα. Αποζητούμε «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». Αυτό που ζήτησε ο άσωτος με μια όμως ζωτικής σημασίας διαφορά, όχι για να φύγουμε εις χώραν μακράν από τον Πατέρα, αλλά για να βρισκόμαστε μόνιμα κάτω από τη δική του πατρική στοργή και αγάπη, για να ζούμε κοντά με τον Πατέρα, τον «εν ουρανοίς» Γενάρχη και Δημιουργό μας. Δεν μπορεί να έχουμε εμείς τα παιδιά του διαφορετικό DNA από το δικό του όταν μάλιστα ο ίδιος διαβεβαιώνει ότι «κατ’ εικόνα ημετέραν ποιήσωμεν άνθρωπον». Έχουμε την εικόνα του όχι μόνο εξωτερικά και επιφανειακά αλλά υπαρξικά, σε όλο το βάθος και όλο το πλάτος της υπάρξεως και της ζωής μας. Η αιωνιότητα μας ανήκει, αυτό δεν είναι δική μας αυθαίρετη διαπίστωση, μας διαβεβαιώνει για αυτό ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός «μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας της ζωής υμών εώς της συντελείας του αιώνος». Μας κατευθύνει επίσης προς αυτήν την αλήθεια της αιωνιότητας η ίδια η Αγία μας Εκκλησία «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού σώμα και αίμα Χριστού εις ζωήν αιώνιον». Εντεύθεν συμπεραίνεται ότι η χρονικότητα έχει ημερομηνία λήξης. Η αιωνιότητα είναι ο νέος αιώνας που ανατέλλει και έρχεται όπως λέει ο π. Γκεοργκίου «Από την 25η στην αιώνια ώρα του Θεού».
Αισθανόμαστε ντροπιασμένοι όταν ατενίζουμε πρόσωπα συνανθρώπων μας διαφοροποιημένα έως αγνώριστα μόνο από το βάρος του χρόνου. Νιώθουμε ηττημένοι όταν βρισκόμαστε μπροστά σε συνανθρώπους μας με συρρικνωμένα σώματα και κακοποιημένα πρόσωπα και πάλιν μόνο από τα χτυπήματα του δυνάστη χρόνου. Δεν μπορεί αυτός ο χρόνος που καταδυναστεύει το πρόσωπο και τη ζωή μας να είναι χρόνος της χρηστότητας του Κυρίου. Εμείς περί τούτου του χρόνου ομιλούμε και τούτο τον χρόνο προσδοκούμε ακριβώς, τον χρόνο της χρηστότητας του Κυρίου. Μέσα σε τούτο τον χρόνο του Θεού θα ζούμε «1000 έτη ως η ημέρα η εχθές».
Μέσα σε τούτο τον χρόνο του Θεού θα ζούμε την αιώνια διαχρονικότητα καθαρή από παντός ρύπου, ευλογημένη και αγιασμένη όπως ο Μεσσίας και λυτρωτής του κόσμου που «εγεννήθη παιδίον νέον» και παραμένει αγέραστος, άγιος, ισχυρός, αθάνατος, θαυματουργός, σωστικός και αγιαστικός. Ευλογημένη η υποδοχή του νέου ευλογημένου έτους 2019 το οποίο θα ανοίξει την πόρτα και θα δείξει τον δρόμο της αιωνιότητας που δικαιούμαστε να περπατήσουμε πάντες ανεξάρτητα ηλικίας, φύλου, τάξεως και κοινωνίας και μάλιστα νεανικά, δυναμικά, δημιουργικά από του νυν και έως του αιώνος, «εις ζωήν αιώνιον» καθόσον «και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».
Ο βιβλικός όρος «παλαιός των ημερών» θεολογικά σημαίνει νέος αγέραστος Θεός, ενώ κατά κόσμον και ανθρώπινα σημαίνει μαύρα γερατειά, όπως και κόπος και πόνος για να θυμηθούμε και τον προφήτη Δαυίδ, όπως φαίνεται ενώ είναι βέβαιος ότι εν τω Θεώ δεν υπάρχει αρχή άρα δεν υπάρχει και τέλος «προ του όρη γεννηθήναι και πλασθήναι τη γην και την οικουμένην και από του αιώνος εως του αιώνος συ Ει».
Παρά ταύτα με παράπονο διαπιστώνει ο ίδιος προφήτης «ότι αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη εάν δε εν δυναστείαις ογδοήκοντα έτη και το πλείων τούτου, κόπος και πόνος». Με τον πόνο αλλά και με την τόλμη του προφήτη δεν ζητούμε μόνο «μακρότητα ημερών» όπως σε άλλη συνάφεια κάνει ο ίδιος, απαιτούμε αυτό που έχει ο Θεός για τον εαυτό του να το έχουμε και εμείς. Δεν ζητούμε κάτι ξεχωριστό. Περίπου θέλουμε «να είναι εγγύς ο Κύριος προς τους επικαλουμένους αυτόν εν αληθεία». Είμαστε σίγουροι για τη θεϊκή συγκατάβαση και ανταπόκριση έτσι ώστε να τραγουδούμε και εμείς μαζί με το Δαυίδ ότι «κρείσων ημέρα μία εν ταις αυλαίς σου Θεέ μου, υπέρ χιλιάδας μακράν σου».
Θέλουμε το νέο έτος 2019 να ευλογήσει αυτόν το γάμο ημών των εν γη μελωδούντων και ταλανιζόμενων εν χρόνω και χώρο με τον αιώνιο Γενάρχη μας τον πάντοτε νέο και νεανικό, αγέραστο και παντοδύναμο, συμπαραγενόμενοι επί την θέαν ταύτην της χρονικής απόλαυσης μέσα στην διαχρονικότητα και αιωνιότητα του Θεού.
Κύριε του ουρανού και της γης, των ορατών και των αοράτων, θέλουμε εμείς με τη χάρη Σου να δυναστεύουμε το χρόνο, και να τον αξιοποιούμε για το ταξίδι της αιωνιότητας και «Συ την δόξαν αναπέπομπεν εις τους αιώνας των αιώνων».
