Το άγνωστο… γνωστό μας, μέλλον

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

Υπάρχει η μεγάλη εικόνα. Η εικόνα, με την όποιας μορφής κινητικότητα, παρουσιάζει ο πλανήτης γη. Στην εικόνα αυτή και στο φόντο της, φαίνεται καθαρά η ενέργεια που καταναλώνουν οι κάτοικοί της· τα έμβια όντα της γης. Στο φόντο, απεικονίζεται επίσης, ο μετασχηματισμός της πλεονάζουσας ενέργειας, που διαθέτουν τα έμβια όντα· το που και πως τη διαθέτουν και κατά πόσο επιδρά και διαμορφώνει τις σχέσεις τους θετικά, ή και αρνητικά.

Στην ίδια εικόνα παρουσιάζεται και μια άλλης μορφής κινητικότητα· η κινητικότητα, που δημιουργούν τα άλλα στοιχεία της γης-το νερό, ο αέρας, η φωτιά και το έδαφός της-από μόνα τους, ή σε συνεργασία μεταξύ τους. Σε πρώτο πλάνο τέλος, προβάλλει μια δυναμική. Η δυναμική κινητικότητας που δημιουργούν, οι όποιες επιλογές των κυρίαρχων της γης· των ανθρώπων.

Όποιοι διαθέτουν δυνατότητα, καθώς ικανότητες και δεξιότητες πρόσβασης στην εικόνα αυτή, αποκτούν και το δυνητικό πλεονέκτημα της έγκυρης ανάγνωσής της. Το δυνητικό πλεονέκτημα, δηλαδή, απόκτησης όλης εκείνης της γνώσης, που σχετίζεται με την αντίληψη της μορφής, της έντασης και της κατεύθυνσης, του όλου της, κινητικότητας στη γη.

Η πρόσβαση στην εικόνα, με την κινητικότητα της γης, δεν σημαίνει αυτόματα ανάγνωσή της-πολύ περισσότερο έγκυρη ερμηνεία της. Η έγκυρη ανάγνωση και ερμηνεία της συγκεκριμένης εικόνας, προϋποθέτουν δεδομένα. Προϋποθέτουν ικανότητες, δεξιότητες και ακριβή αναλυτικοσυνθετικά εργαλεία. Ικανότητες και δεξιότητες, που υπερβαίνουν τις φυσιολογικές δυνάμεις ενός ανθρώπου, στο φάσμα της ενεργούς παρουσίας του, στη γη. Τις υπερβαίνουν, ακόμη και στην περίπτωση που αξιοποιεί, τα ακριβέστερα, σχετικά εργαλεία, της εποχής του.

Συνεπώς, η πρόσβαση, ανάγνωση και ερμηνεία τέτοιου είδους εικόνων, πρέπει να γίνεται διαχρονικά, με ενιαία μέθοδο, με τα πιο ακριβή εργαλεία μετρήσεων της κάθε εποχής και να καταγράφεται, ως συλλογική μνήμη.

ΟΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΟΝΤΟΥ

Η μεγάλη εικόνα της κινητικότητας στον πλανήτη γη εμπεριέχει στο φόντο της, επί μέρους εικόνες της ίδιας δομής. Δηλαδή, επί μέρους εικόνες, πάλι κινητικότητας, διαφορετικής, όμως, τεχνοτροπίας-ανάλογα με την προέλευση της εναρκτήριας δυναμικής τους. Οι πιο συνηθισμένες τεχνοτροπίες απεικόνισης των κυματισμών κινητικότητας στις εικόνες αυτές, έχουν αναφορά προέλευσης την οικονομία και τις μεταφυσικές αναζητήσεις των οργανωμένων ανθρώπων, ανά τον κόσμο.

Κι αυτές, όμως, οι επί μέρους εικόνες, δεν είναι αδιάσπαστες. Αποτυπώνονται με διαφορετικά χρώματα, κατά περίπτωση εποχής και περιοχής. Χρώματα, που ταυτοποιούν τη μεγαλοσύνη των ανθρώπων και την ποιοτική διάσταση των προτεραιοτήτων τους, στην τέχνη της επιβίωσης και στο πως μιας δημιουργικής ζωής.

Υπάρχουν, τέλος και οι πολύ μικρές εικόνες, που εκπέμπουν οι γειτονιές του κόσμου. Εικόνες που εκφράζουν τις εντάσεις της καθημερινότητας των ανθρώπων. Τις εντάσεις, όπως αυτές αποτυπώνονται, στις συμπεριφορές τους μεταξύ τους, στη στάση ζωής τους και στις αντοχές του κοινωνικού συνεκτικού τους ιστού.

Οι διαφορές όλων των επί μέρους εικόνων του κόσμου, μιας στιγμής, δεν αναδεικνύονται μόνον από τις ΄΄τεχνοτροπίες’’ και στα ‘’χρώματά τους΄΄. Αναδεικνύονται, επίσης και έντονα, από μια άλλη διαφορετικότητά τους. Μια διαφορετικότητα, εύκολα αναγνωρίσιμη, που μπορεί να οριστεί χρονικά. Να οριστεί και να τοποθετηθεί σε σημεία του φάσματος, αυτού που ονομάζουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η προηγούμενη λογική διαδρομή, μας οδηγεί όμως, σε μια πολύ σημαντική διαπίστωση. Μας οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι οργανωμένες και μη ανθρώπινες δυνάμεις στη γη, που έχουν αντίληψη και γνώση των εικόνων της κινητικότητάς της συνολικά και στις λεπτομέρειές της, πλεονεκτούν. Πλεονεκτούν, επειδή έχουν εικόνα, όχι μόνον της κατεύθυνσης, αλλά και του μέλλοντός τους.

Υπάρχουν λαοί και περιοχές του πλανήτη, που ζουν, όπως ζούσαμε εμείς πριν δεκαετίες και άλλοι λαοί, άλλων περιοχών του πλανήτη που, όπως λέμε, βρίσκονται δεκαετίες μπροστά από εμάς.

Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει, από τις προηγούμενες επισημάνσεις είναι ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν την ίδια στιγμή, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη.

Το δεύτερο συμπέρασμα-ως συνέχεια του πρώτου-είναι ότι στο βαθμό που γνωρίζουμε και αποφασίσουμε την κατεύθυνση και το πλαίσιο του μέλλοντός μας, μπορούμε να προσαρμόσουμε τις συμπεριφορές και επιλογές μας, κατά τρόπο που θα μας οδηγούν ενεργά και με ασφάλεια, σ’ αυτό. Με ασφάλεια, αφού εν γνώσει, μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη των πρωτοπόρων.

Το πρόβλημα της πορείας μας προς το μέλλον, δεν σταματά, βέβαια, εδώ. Ξεκινά, τώρα, στο πεδίο των επιλογών, για τις αναγκαίες σχετικές προσαρμογές των σημερινών συμπεριφορών μας.

Στους πολιτικούς ανήκει η ευθύνη των αποφάσεων, για την προώθηση των σχετικών προσαρμογών, που απαιτούνται. Οι απαιτούμενες, όμως, προσαρμογές είναι πρόβλημα, κατά βάση, κοινωνικό. Η κοινωνία-στο σύνολό της-είναι εκείνη, που με τους όρους της-εν γνώσει και συνειδητά- πρέπει να αναζητήσει, επεξεργαστεί, αποδεχθεί, αναδείξει και προωθήσει τις προσαρμογές που πρέπει να γίνουν. Εν γνώσει, συνειδητά και με όλες τις υπάρχουσες-όποιας μορφής οπτικές της· εκείνες της ιστορίας μας, εκείνες που ορίζονται από τη θέση μας στον κόσμο, τη δημοκρατική μας ευαισθησία και την ανάγκη επιβίωσής μας στο άκρως ανταγωνιστικό παραγωγικό-και όχι μόνον-πλαίσιο της Nέας ή-μετά τον πόλεμο των ημερών μας- της όποιας Νέας, Παγκοσμιότητας.

Αυτά, για να μη χαθούμε και για να επιβιώσουμε στην πορεία μας, προς το …άγνωστο, αλλά και τόσο γνωστό μας μέλλον. Μια πορεία, που μόνο μεσοπρόθεσμα διασφαλίζει την επιβίωσή μας.

Μακροπρόθεσμα χρειαζόμαστε κάτι άλλο. Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο άλμα, που θα μας οδηγήσει στους πρωτοπόρους· στους μεγάλους νικητές. Σ’ όσους, δηλαδή, δεν αναζητούν, αλλά γεννούν το μέλλον.