Το αγόρι που πετούσε

Από εκείνο τον βράχο, εκεί στη Σκάλα της Τζαβέλλενας, το αγόρι έβλεπε στο βάθος όλη την ομορφιά του φαραγγιού. Πράσινο χαλί από λαδανιές, αριές και  τεράστια πλατάνια γέμιζαν το καταπράσινο πλάτωμα, αφήνοντας στον Πυριφλεγέθοντα -εκείνο το γαλαζοπράσινο ποτάμι- έναν κυρίαρχο διαχωριστικό ρόλο.
Απόκρημνος όπως ήταν ο βράχος, με πλάτωμα άνετο, βόλευε πολύ για να δοκιμάσει να πετάξει το αγόρι.
Πήρε φόρα και άπλωσε τα χέρια του, δίδοντας την σωστή οριζόντια κατεύθυνση του σώματος. Eδωσε βάρος προς τα εμπρός και απέκτησε με την κλήση του αυτή τον τέλειο πτητικό έλεγχο. Γεύτηκε πάνω από τρία δευτερόλεπτα, ίσως και τέσσερα, το ταξίδι που είχε σχεδιάσει. Αμέσως όμως μετά, όπως και τις άλλες φορές, το σώμα του πήρε απότομα κάθετη πορεία και κατακρημνίστηκε από ύψος άνω των εκατό μέτρων, σπάζοντας κλαδιά δέντρων και συνθλίβεται στα αγγρίφια του Τόμαρου. Τούτη τη φορά ήταν και πολύ επίπονη η πτώση. Αναγκάστηκε πάνω από δύο ώρες να ψάχνει για να μαζέψει τα διαλυμένα μέλη του. Επρεπε να τα ενώσει για να μπορεί να ξανανέβει στον βράχο.
Για να προσπαθήσει ξανά…
Περιμένει λίγο μήπως το πρόβλημα το δημιουργούσε ο άνεμος.
Σαν αυτός καταλάγιασε προσπαθεί ξανά. Λίγα μέτρα χρειάζεται παραπάνω να ισορροπήσει την πτήση και μετά θα δεις που όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Μα το αγόρι έπεσε ξανά κάθετα, ίσως και χειρότερα από τις προηγούμενες φορές.
Έπεσε και την επόμενη και την μεθεπόμενη φορά  αλλά συνεχώς μάζευε τα κομμάτια του σώματος του και ξαναδοκίμαζε.
Μπορεί να προσπαθούσε πάνω από έναν μήνα, μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που περίμενε…
Το σώμα του αυτή τη φορά πήρε την κλίση που έπρεπε και διέσχιζε πιτήδεια τον αέρα όπως ακριβώς κάνουν οι πετρίτες και τα ξεφτέρια. Κάτω από το σώμα του έβλεπε τις ιτιές και τα πλατάνια με τ’ ακίνδυνα πλέον κλαδιά τους. Χαμήλωνε ώσπου έβλεπε καθαρά τις κρεμάμενες από τις ιτιές αηδονοφωλιές, άκουγε τα τζιτζίκια και τα βατράχια καθαρά. Η ροή του πρασινογάλαζου ποταμού πήγαινε πιο αργά τώρα που η πτήση του είχε ταχύτητα και ίδια κατεύθυνση.
Γρήγορα έφτασε στη Γλύκη για να δει το κορίτσι, μα ένα βραχοκιρκίνεζο του είπε κακά μαντάτα.
Τ’ αγόρι σαν άκουσε ετούτα τα χαμπέρια ήταν δεν ήταν, ένα μέτρο από το έδαφος.
Πώς τώρα συνέβη και έπεφτε από τα εκατό μέτρα και ξανασηκωνόταν και τώρα, έπεσε από το ένα μέτρο και σκοτώθηκε κανείς δεν μπόρεσε να το καταλάβει…