«Αν ο άνθρωπος διερευνήσει τον εαυτό του και αποδεχθεί τα όριά του, τότε η συμφορά του απέναντι στους συνανθρώπους του, στην πόλη του, στο Θεό και στη φύση θα είναι ορθή».
Πλάτων, Πολιτεία 427Β
Κάθε πολιτισμός, κάθε διαμόρφωση του ανθρώπου, κάθε εποχή, κάθε τάξη βασίζεται σε μια συμφωνία για το επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο. Η γραμμή που διαχωρίζει το ένα από το άλλο είναι μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας πάντα ευδιάκριτη.
Η επιλογή μας να μη θέλουμε να την δούμε ή καλύτερα να την αγνοούμε νομίζοντας ότι κανένας δεν βλέπει ή δεν καταλαβαίνει είναι αυτό που μας οδηγεί πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες σε κάτι απρόσιτο και σκοτεινό.
Η καταπίεση των καθαρών, αληθινών ορμών του ανθρώπου οδηγεί σε μια κοινωνία που μπορεί ανεξέλεγκτα να κακοποιεί την ψυχή μας, η οποία δεν μπορεί παρά να μας το ανταποδώσει. Ακολουθώντας τον λάθος δρόμο, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη του παρελθόντος που μας παρέχουν την ασφάλεια του γνώριμου, καταφέραμε να πάμε πιο πίσω από κάθε άλλη εποχή. Καταφέραμε μαζί με τις ανθρώπινες ορμές μας να καταπνίξουμε ό,τι ήταν υγιές και ζωντανό μέσα μας.
Η στιγμή για τα τωρινά συμβάντα ήταν η πιο κατάλληλη αφού μας βρίσκει έτοιμους, ευάλωτους, κουρασμένους, απογοητευμένους και πιο πολύ μπερδεμένους.
Μπερδεμένους για τις έννοιες των συναισθημάτων, για τις έννοιες των υψηλών ανθρώπινων ιδανικών, για την πίστη που νομίζαμε ότι έχουμε. Η λάμψη του καλού που μας έμαθαν να υπηρετούμε έσβησε γιατί η δύναμή της ήταν ψεύτικη.
Η πίστη στις αξίες που παπαγαλίζουν όσοι θέλουν να μας κρατούν δέσμιους μιας ουτοπίας ξέφτισε. Εάν τώρα δεν μπορέσουμε να διακρίνουμε το χάος που έχουμε μπροστά μας, εάν τώρα δεν μπορέσουμε να αλλάξουμε την πορεία της ζωής μας ο καθένας ξεχωριστά, τότε οι αλύτρωτες φυσικές μας δυνάμεις, που ήταν τιθασευμένες μόνο επιφανειακά, θα μας κατασπαράξουν. Αυτός θα είναι ο αστάθμητος άνθρωπος του μέλλοντος που μπορεί να κάνει το χειρότερο κακό και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο καλό, αφού δεν βρέθηκε μια κοινωνία να οδηγήσει τις φυσικές δυνατότητες μας στο καλό.
Παρόλα αυτά δεν χρειάζεται αναγκαστικά να επέλθει το χάος γιατί σαν αντιστάθμισμα όλων θα μπορούσε να δοθεί στις αρχέγονες καταβολές μας μια καινούρια κατεύθυνση, μια νέα προοπτική, μια αλλιώτικη αξιολόγηση των πραγμάτων και τότε ίσως αρχίσει να ριζώνει ένας νέος πολιτισμός μιας νέας ηθικής, μιας νέας τάξης και μιας αληθινής πίστης.
Εάν σε αυτό το επικίνδυνο, φοβισμένο, οδυνηρό στάδιο ο άνθρωπος ξανακοιτάξει στην ψυχή του, ξαναψάξει τον αληθινό του σκοπό, ξαναορθώσει το ανάστημα με το οποίο γεννήθηκε, τότε η δυνατότητα φαντάζει αληθινή.
Ο δρόμος της αληθινής πίστης υπάρχει δίπλα μας και μας περιμένει να τον ακολουθήσουμε όσοι μπορούμε.
