Το αλάτι του λόγου του Παύλου Γ. Πολυχρονάκη

Ένα βιβλίο έλαβα, πρόσφατ’ από φίλο,
ευχαριστώ για να του πω, σίγουρα το οφείλω.
“Τ’ αλάτι του λόγου” εννοώ, Παύλου Πολυχρονάκη,
να σας μιλήσ’ επιθυμώ, απόψε με μεράκι.
Και γροίκα αποτόλμησα, με ρίμα να το πράξω,
στην έμμετρη του σάτιρα, λίγο να τα ταιριάξω.
Μ’ είντα να πω ο άμοιρος, καινούργιο μαθητούδι,
για δάσκαλο περίτρανο στση σάτιρας τραγούδι;
Μας λέει ότι έλαβε, βραβεία εξακόσα
και πιο πολλά από αυτά, μπορεί, και άλλα τόσα,
που τούτο μεταφράζεται, από μικρό κοπέλι,
μονάχα νίκες έφερνε σα μέλισσα το μέλι.
Κι άλλη φορά σχολίασα, βιβλίο που ’χει γράψει,
“Ο πιο κακός ο μαθητής”, θαρρώ πως είχα κλάψει.
Γιατ’ όπως γράφει είν’ αυτό, δραματικό βιβλίο
και Δον Κιχώτη θύμιζε, ιππότη με λοφίο.
Ο Πολυχρόνης σίγουρα, εις των Χανιών την πόλη,
σάτιρας είν’ ομώνυμος και δεν τον πιάνει βόλι.
Δουλειά πολλή κατέβαλε κι ακόμα συνεχίζει,
γράφει διαβάζ’ υπνοβατεί κι όλα τα αλατίζει.
Ετούτο το βιβλίο του, που έβγαλε εσχάτως,
“Αλάτι του λόγ’” αποκαλεί και φαίνεται κεφάτος.
Ποιήματα ’ναι σάτιρας, θαρρώ, κοντά διακόσια,
για να τα γράψεις πρέπει του, να τα ‘χεις τετρακόσια.
Έχει εκδώσ’ εικοσιδυό, βιβλία ως τα τώρα,
δεν σταματά με τίποτα, εδά που πήρε φόρα.
Πάντα γερός και γνωστικός, σου εύχομαι φιλάρα
κι όλο βραβεία ν’ αποσπάς, αειθαλή Παυλάρα.