Το αλατοπίπερο της κάλπης

Είναι πολύ σημαντικό για τα Χανιά -εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου- να εκπέμψουν ένα μήνυμα ενότητας.
Και επειδή συνήθως στα Χανιά διυλίζουμε τον τεράστιο κώνωπα, εκτιμώ ότι ένα ιδιαιτέρως ακανθώδες ζήτημα, είναι ότι προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς πέντε υποψήφιοι.
Με τα δεδομένα εκλογικά ποσοστά που συγκεντρώνει ο συγκεκριμένος χώρος, αυτό από μόνο του, εξ’ ορισμού, γεννά απορίες.
Βέβαια, τω όντι είναι λογικό και πασιφανές ότι κάθε υποψήφιος προβάλλει τα δικά του βιωμένα επιχειρήματα. Αυτό το θεωρούμε όχι ως υπεραπλούστευση, αλλά σαν σημείο εκκίνησης του προεκλογικού αγώνα. Οι πολλοί υποψήφιοι είναι μια πραγματικότητα στα Χανιά και σε κανέναν δεν αρέσει να τσακώνεται με την πραγματικότητα.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα «μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς». Και όταν μάθουμε να ζούμε με τους “σεισμούς”, θα καταλάβουμε ότι δεν συντελούνται δα και τεκτονικές διεργασίες.
Μια απλή, απλούστατη προσπάθεια είναι να καταρτίσουν ψηφοδέλτια, με ικανά στελέχη της τοπικής κοινωνίας. Κάθε όνομα υποψηφίου εντυπωσιάζει στην αρχή, αλλά μετά τον συναντάς και κατά πλειοψηφία σου λέει: «άσε να το ξανασκεφτώ με το νέο έτος»…
Αντιλαμβάνομαι τόσο τις πιέσεις, όσο και τους προβληματισμούς που γεννιoύνται.
Ενταση πάντως στο “συνανήκειν” των Χανίων, δεν διακρίνω. Πιο πολύ φασαρία κάνουν τα “παπαγαλάκια” παρά οι ίδιοι οι υποψήφιοι.
Και αυτό -μετρώντας το με ένα μέτρο Δημοκρατίας- βάζει “αλάτι και πιπέρι” στην αναμέτρηση.