Το αληθινό σχολείο

Δειλινά του καλοκαιριού, των διακοπών και των “εκδηλώσεων”, μουσικών “συναυλιών”, συνεδρίων, συναντήσεων και των “μεγάλων” πανηγυριών με εποχικούς “προσκυνητές”!
Τα σχολεία ανοίγουν και μάλιστα με πολλά κενά. Λίγοι εκπαιδευτικοί με πολλή εργασία και πενιχρούς μισθούς.
Κάνοντας την αναφορά μου στο σχολείο, όποιας βαθμίδας, σκέφθηκα το σχολείο του Θεανθρώπου, το αληθινό και σωτήριο και χάραξα το κείμενό μας που ακολουθεί.
Με πολλά χαρίσματα επροίκισε ο Θεός τον άνθρωπο. Ενα και μάλιστα βασικό απ’ αυτά είναι ο νους. Η νοητική μας λειτουργία είναι η μοναδική που μας διακρίνει από όλα τα άλλα δημιουργήματα· «ο  νους, η λογική και η κρίσις» όπως θα πει ο Αγιος Αθηναγόρας και η “διάνοια” όπως επίσης θα πει ο Αγιος Γρηγόριος Νύσσης, συνθέτουν τον θησαυρό του ανθρωπίνου μας σώματος.
Ο νους μας είναι το όργανο που μας κάνει σκεπτόμενα πλάσματα. Μας κάνει ερευνητές.
Νήπια ακόμα αρχίζουμε να ερευνούμε το σώμα μας, τα παιχνίδια μας, τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.
Ωριμοι, έπειτα, διαλογιζόμαστε και στοχαζόμαστε. Ανακαλύπτουμε τις ιδέες, τις σχέσεις των πραγμάτων και τα μυστικά της φύσεως. Οι ανακαλύψεις και οι εφευρέσεις είναι κατακτήσεις της σκέψης μας, του ερευνητικού μυαλού μας. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, από το πρώτο λίθινο εργαλείο μέχρι το σύγχρονο διαστημόπλοιο και την ασύλληπτη τεχνολογία, είναι ιστορία της σκέψης μας. Ο νους μάς κάνει ισόβιους μαθητές. Είμαστε επιδεκτικοί μαθήσεως. Δεχόμαστε γνώσεις, στοιχεία, πληροφορίες κ.λπ. και τα καταγράφουμε σαν μαγνητόφωνο. Παρατηρούμε και αποτυπώνουμε εικόνες, εμπειρίες, γεγονότα σαν φωτογραφική μηχανή. Και, για να θυμηθούμε τον R. Descartes: «Σκέπτομαι, άρα υπάρχω».
Με τον νου, φυσικά και την καρδιά μας, κάνουμε το μεγάλο άλμα να γνωρίσουμε τον Δημιουργό μας. Στην αρχή το ενδιαφέρον μας για τον Θεό είναι απλό. Σιγά – σιγά όμως θέλουμε να μάθουμε ακόμα περισσότερα γι’ Αυτόν. Ατελής στην αρχή η γνώση και η αναζήτηση του Θεού, όμως πάντα “πεπερασμένη” όπως διδάσκει η Χριστιανική Θεολογία.
Παρ’ όλα αυτά, ο ανθρώπινος νους δεν παραιτείται ποτέ από το εγχείρημα της διερεύνησης του μυστηρίου του Θεού «ζητείν τον Κύριον ει άραγε ψηλαφήσειαν αυτόν και εύροιεν» (Πραξ. 17, 27).
Αλλωστε, ο ίδιος Απόστολος Παύλος γράφων για τη γνώση του μυστηρίου της θεότητος θα πει χαρακτηριστικά: «Εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται» (Α’ Κορ. 13, 9 – 10).
Η σκέψη μας ακόμα μάς κάνει μαθητές του Θεού. Με την κεραία του νου μας συλλαμβάνουμε τα μηνύματα. Πάνω στην οθόνη της διανοίας μας αποτυπώνονται οι εικόνες της ουράνιας πραγματικότητας.
Κατά την προχριστιανική εποχή, οι άνθρωποι δέχτηκαν πολλά μηνύματα του Θεού. Προφήτες, Σοφοί, Παλαιά Διαθήκη, θαύματα, οράματα κ.λπ.
Οταν όμως ήρθε στον κόσμο ο Υιός του Θεού “το πλήρωμα του χρόνου” (Γαλάτ. 4,4) τότε οι άνθρωποι έγιναν πραγματικοί, εν γνώσει, μαθητές του Θεού: «Ο εωρακώς εμέ, εώρακε τον πατέρα μου» όπως είπε ο Χριστός στον Φίλιππο (Ιωάν. 14, 9).
Ο,τι ξέρουμε σήμερα για τον Θεό και τις πραγματικότητες του ουρανού, το μάθαμε στα χρόνια εκείνα που μαθητεύσαμε στο σχολείο του Θεανθρώπου, μέσα και διά της Εκκλησίας, στο αληθινό και σωτήριο σχολείο. Ζωντανοί και ενεργοί μαθητές, χωρίς αδικαιολόγητες απουσίες, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φαντασιώσεις και εποχισμούς, με “πλούσια” λαογραφία και άλλες “χριστιανικές” φιέστες, που καταλήγουν στο κρασί και στο πιλάφι με τη συνοδεία εγχόρδων ωδών και “παραδοσιακών” χορών, “αναπαραστάσεων” και “αναβιώσεων” των πλείστων ειδωλολατρικών.