Μέσα σε λιγότερο από µια δεκαετία το µεταναστευτικό πρόβληµα που αντιµετωπίζει η Ευρώπη έχει µετατραπεί σε µόνιµη και σοβαρή µεταναστευτική κρίση, την οποία δεν µπορεί να αντιµετωπίσει η Ευρώπη, δηλαδή τα κράτη µέλη της από κοινού.
Γνωρίζοντας ευθύς εξ αρχής ότι οι ροές προσφύγων πολέµου, (κυρίως από τη Μέση Ανατολή) και ακόµα µεγαλύτερου κύµατος οικονοµικών προσφύγων, (από τις χώρες της Β Αφρικής, αλλά και από Πακιστάν Αφγανιστάν κλπ.), δεν µπορεί ούτε να αντιµετωπιστεί, ούτε να ανασταλεί, οι Ευρωπαίοι εταίροι ακολούθησαν αλαζονικά αυτό πού ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Η κάθε χώρα για λογαριασµό της να διασφαλίσει αριθµό προσφύγων/ µεταναστών που θα δέχεται , κλείνοντας σύνορα και αφήνοντας τις χώρες της πρώτης γραµµής, (Ελλάδα Ιταλία, πρωτίστως), να τα βγάλουν πέρα µόνες τους, όπως µπορούν.
Οι Ευρωπαίοι δεν θέλησαν να αντιληφθούν ότι και τα κυκλώµατα των διακινητών είναι οµοίως σύγχρονες «οικονοµικές µονάδες» και µπορούν κάλλιστα να εκµοντερνιστούν, αλλάζοντας µεθόδους και συστήµατα. Έτσι κατά κανόνα, στη Μεσόγειο και όχι κοντά σε ακτές κατ’ ανάγκην, προκαλούν µεγάλα ναυάγια, εξαναγκάζοντας τις παράκτιες ευρωπαϊκές χώρες όχι µόνον να µην µπορούν να απωθήσουν τους πρόσφυγες/µετανάστες, αλλά τουναντίον να παίζουν κατ’ ανάγκην το ρόλο του διασώστη ναυαγισµένων ψυχών.
Επιπροσθέτως τα κυκλώµατα µεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν και αυτά οργανωθεί και µπορούν να κατευθύνουν παράνοµα µεταναστεύοντες συµπολίτες και συντοπίτες τους στην καρδιά της Ευρώπης, πολλές φορές και «κάτω από το ραντάρ».
Όσες αποφάσεις και όσα µέτρα έχουν πάρει οι Ευρωπαίοι ηγέτες στο µεταναστευτικό, έχουν αποτύχει µέχρι τώρα, διότι δεν έχει ανασταλεί το µονίµως µεγάλο κύµα ανθρώπων που αναζητούν την τύχη τους στην Ευρώπη. Από το 2016 µέχρι σήµερα, οι βόρειοι και κεντροευρωπαίοι ηγέτες, είτε µειώνοντας τον αριθµό των προσφύγων που δεχόντουσαν στο έδαφος τους, είτε κλείνοντας τα εξωτερικά σύνορα τους, επιχείρησαν να «ξορκίσουν το κακό» και βεβαίως δεν τα κατάφεραν.
Η πρόσφατη Σύνοδος των µεσογειακών κρατών απλώς ανέδειξε το πρόβληµα και φυσικά δεν το έλυσε. Και φυσικά έµειναν µόνες τους η Ιταλία (σε πολύ µεγαλύτερο ρυθµό), αλλά και η Ελλάδα, (µε αυξανόµενους ρυθµούς) να αντιµετωπίσουν µετανάστες από τη Β Αφρική και τα παράλια της Τουρκίας.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιχειρήσουν ξανά, στο Άτυπο Συµβούλιο Κορυφής να επανεξετάσουν το µεταναστευτικό, χωρίς να υπάρχουν νέες ιδέες στο τραπέζι, παρά µόνον να ανακατέψουν τη σηµαδεµένη τράπουλα.
Υπάρχει βεβαίως το µεγάλο πρόβληµα των προσφύγων που µπαίνουν στην Ελλάδα από την Τουρκία, είτε Έβρος λέγεται αυτή η πύλη, είτε ελληνικά νησιά, είτε καρδιά του Αιγαίου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λογικά δεν θέλει το πρόβληµα αυτό να µετατραπεί σε αµιγώς ελληνοτουρκικό πρόβληµα και να προστεθεί στα πολλά που υπάρχουν. Αλώστε ουδείς µπορεί να εγγυηθεί ότι η Άγκυρα θα τηρήσει όποιες και αν είναι τέτοιες συµφωνίες και ουδείς µπορεί να αποκλείσει η Άγκυρα να ζητήσει θηριώδη ανταλλάγµατα , όπως πχ αποδοχή από την Ελλάδα της περιοχής Έρευνας και ∆ιάσωσης στο Αιγαίο , την οποία µονοµερώς η Τουρκία έχει θεσπίσει µε νόµο της και την εφαρµόζει όταν και όποτε µπορεί. Οι ροές παράνοµων µεταναστών από την Τουρκία προς την Ελλάδα, δηλαδή στην Ευρώπη, αποτελεί καθαρά ευρωπαϊκό πρόβληµα και οι προηγούµενες αποφάσεις για επίσπευση διαδικασιών χορήγησης ή µη ασύλου και επαναπροώθησης στην Τουρκία των παράνοµων, ούτε µπορεί ούτε έχει εφαρµοστεί.
Ο Ερντογάν για να προσεγγίσει απλώς το πρόβληµα απαιτεί την απελευθέρωση του καθεστώτος της βίζας για τους Τούρκους πολίτες και επιπλέον ευρωπαϊκό χρήµα για τα εκατοµµύρια Σύρων προσφύγων που έχει στο έδαφος του.
Η ΕΕ δεν µπορεί να αποδεχθεί εν µια νυχτι τους όρους Ερντογάν, η Ελλάδα δεν µπορεί να φορτωθεί µόνη της τη λύση, µετατρέποντας το πρόβληµα σε διµερές ελληνο/τουρκικό και οι διακινητές µάλλον γελάνε για την ώρα σε βάρος όλων των υπολοίπων.
