Τότε που συνήθισες το σκοτάδι. Τότε ήταν. Που η μέρα δεν ήρθε. Μα τα λόγια, λόγια είναι. Δεν κοστίζουν τίποτα. Μα κοστίζουνε πάντα. Ανέ κοιτάξεις ουρανό, θ’ ανοίξει η καρδιά σου.
Αν λογιστείς το χώμα σου, ρίζες βαθιές θα δεις. Ανέ κοιτάξεις μέσα σου, θα δεις τον κόσμο όλο. Κι ότι σου πρέπει. Κι ότι δεν σου πρέπει. Γιατί ‘ναι το μέσα σου κι ο ουρανός κι οι ρίζες.
Και κάτι ακόμα. Είσαι εσύ. Ως μοναδικότητα και ως ένα με τα πάντα. Κι αν είναι δύσκολοι οι καιροί, καιροί είναι και περνάνε. Κι είσαι και ‘συ διαβάτης. Που τίποτα δεν του ανήκει. Μα σκέψου το. Είσαι πάροικος του παροδικού. Και ταξιδιώτης του αιώνιου. Γι’ αυτό μη φοβάσαι.
Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Γι’ αυτό ξεκίνα. Το ταξίδι, σου δόθηκε. Και κανείς δεν αρνείται ένα δώρο. Επίσης, το δώρο αυτό, είναι μοναδικό για τον καθένα. Υπερασπίσου το δώρο σου.
Και δώρισέ το, με τη σειρά σου, απλόχερα. Πολλοί θα θελήσουν να κλέψουν το δώρο σου. Ή να σε πείσουν πως, δώρο δεν είναι. Μα αυτό το δώρο, δεν είναι σαν τα άλλα. Αυτά που μπορείς να βρεις στο παζάρι με τα μπαχαρικά και με τα εξωτικά αρώματα. Που μπορεί να σου δώσουν τα ταξίδια. Αυτό το δώρο, είναι το ίδιο το ταξίδι. Εσύ είσαι το ταξίδι. Κι όσο υπάρχει η θάλασσα του νου κι ουρανός της σκέψης και ο δρόμος σου, θα είσαι το ταξίδι.
Κανείς δεν μπορεί να βάλει σύνορα στον άνεμο και να πει στο φως που θα ξημερώσει. Γιατί το φως, είναι άναρχο. Είσαι και ‘συ μέρος του φωτός. Λένε πως τα δώρα δεν δωρίζονται. Μα το δικό σου δώρο είναι διαφορετικό. Το δωρίζεις κάθε στιγμή και σου δωρίζεται κάθε στιγμή.
Σεβάσου το δώρο σου. Ο κόσμος, να είναι φωτεινός φτιάχτηκε. Δεν μπορούν να νικήσουν τα σκοτάδια. Τ’ άναρχο φως σου, για χαρά μίλησε. Και τα σκοτάδια σου, θέλησαν να του κόψουν τη φόρα. Μα κανείς δεν μπορεί να πει στο φως, που θα ξημερώσει. Και ‘συ, που είσαι φως, θα ξημερώνεις όπου και όπως το φως θέλει. Το φως είναι σίγουρο για σένα. Να είσαι σκεπτικός, κάθε φορά που ένα σκοτάδι, θέλει να σε πείσει, ότι θα σε σώσει. Μιά είναι η ευχή. Να ξημερώνεις πάντα. Γιατί είσαι, το άναρχο δώρο.
