• «…Μαθαίνουμε ασφαλείς»(!)
(Ν. Κεραμέως, υπ. Παιδείας, 14/9/20)
Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα! Aνοιξαν λοιπόν χθες τα σχολεία κι αυτό που απασχολεί τη σχολική κοινότητα (μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς) είναι -και πολύ σωστά- η προφύλαξη των παιδιών από την πανδημία. Αλλά ο κορωνοϊός, θέλουμε να πιστεύουμε, είναι μια παροδική παράμετρος δυσλειτουργίας των σχολείων.
Τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης παραμένουν δυστυχώς, τα ίδια εδώ και δεκαετίες: η περιορισμένη ή μηδαμινή χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, το κλείσιμο (με το πρόσχημα της “συγχώνευσης”) πολλών σχολικών μονάδων, τα συνεχώς “νέα” προγράμματα σπουδών (“μεταρρυθμίσεις”), τα ωράρια λειτουργίας, η ποιότητα των παρεχόμενων γνώσεων κ.ά., απασχολούν και θα απασχολούν τους πάντες.
Το καινοτόμο που έφερε στην εκπαίδευση η πανδημία ήταν η τηλεκπαίδευση, η οποία σε καμιά περίπτωση «δεν μπορεί να υποκαταστήσει το σχολείο», όπως τόνισε κι ο κ. Μητσοτάκης (Θεσσαλονίκη, 13-9-20). Το σχολείο είναι ο πρώτος βαθμός κοινωνικοποίησης των παιδιών, που δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω Η/Υ. Εξάλλου η έννοια του “ανήκειν” σε μια ομάδα δεν μπορεί να πραγματωθεί με… τηλεδιάσκεψη, αλλά μόνο διά ζώσης.
Χρειάζεται συνεπώς επανατοποθέτηση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στο θέμα “δημόσια εκπαίδευση” (εθνική πολιτική). Περνούν οι δεκαετίες, φεύγουν μνημόνια και πανδημίες, παρέρχονται αριστερές, σοσιαλιστικές ή δεξιές κυβερνήσεις, αλλά η παιδεία παραμένει “ο μεγάλος ασθενής”.
Θα βρεθεί ποτέ πρωθυπουργός, όπως παλαιότερα “ο γέρος της Δημοκρατίας” (Γεώργιος Παπανδρέου -ο και πολύτιμος συνεργάτης/υπουργός Παιδείας στην τελευταία κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου) για μια γενναία χρηματοδότηση της Παιδείας, για μια νέα θεώρηση των υποδομών της, για μια σοβαρή οικονομική ενίσχυση των εκπ/κών, αλλά και για αθρόες προσλήψεις διδακτικού προσωπικού; Μάλλον φαίνεται πως και πάλι ονειρευόμαστε…
