Στο βήµα για τις ευχές και τον περιεκτικό του χαιρετισµό, ο αιδεσ. πατήρ ∆ιονύσιος, εφηµέριος στην Αγία Μαρίνα, καθώς και οι κύριοι αντιδήµαρχοι του ∆ήµου Πλατανιά, Αρχοντάκης και Σηµαντηράκης αλλά και οι κυρίες Μελάκη και Αρχοντάκη, µου άρεσε και πολύ ωστόσο, η «ανθοδέσµη» πέντε έξι κυριών, που απέδωσαν παραδοσιακά κάλαντα… Ωραία, όλα ωραία! Και του χρόνου.
Ναι! Ο λυρισµός και η τρυφερότητα της φαντασίας του Σκιαθίτη, είναι εδώ! Ήταν εδώ, στο Κολυµπάρι, το βραδάκι της Κυριακής. Βραδάκι ψυχρό, χειµωνικό, κι όµως ο κόσµος τη γέµισε την αίθουσα του Συλλόγου. Τη γέµισε, για να ζήσει την ωραία γιορτή! Για να δώσει και να πάρει ευχές, Αγάπης κι ελπίδας, για καλή χρονιά, για καλύτερη χρονιά.
Για να γευτεί το γλυκόψωµο του παραδοσιακού εθίµου και τις ‘‘σπιτικές ερωθιές’’ από τα επιδέξια πρόθυµα χέρια, των κυριών του Συλλόγου. Του ∆.Σ., γελαστές για µια φιλοξενία ατόφια κι ανεπιτήδευτη, από καρδιάς.
Πάντα όταν ζωντανεύει πολιτισµικά ένας χώρος, αποτυπώνει µε ακρίβεια την πολιτιστική «ζωή» ενός τόπου.
…Άνθος του γιαλού, λοιπόν, του Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη!(*)
Του Αγίου των Γραµµάτων µας, ήταν το «πνευµατικό ένθετο» του προγράµµατος, επιλογή του καλεσµένου οµιλητή, κυρίου Γιώργου Κανδαράκη, εκπαιδευτικού, και µη εξαιρετέου φίλου, µε ευγένεια, ενσυναίσθηση και καλοσύνη, κατά κοινή οµολογία… Ο Γιώργος λοιπόν, µε σεµνότητα για τον µέγα πεζογράφο µας, και συγκίνηση για τις εκλεκτικές του συγγένειες µε την περιοχή, απέδωσε ένα κείµενο, γλυκύ, γεµάτο τα µυστικά του θαλασσινού νερού, µε αισθαντικότητα, παραστατικά και σ’ επαφή µε τα µύχια χρώµατα του ψυχισµού του δηµιουργού!
Η πρόεδρος για χρόνια, επιτυχηµένη µε το συµβούλιό της σε συνεργασία ζηλευτή, χαιρέτισε ικανοποιηµένη και ενηµέρωσε για τα µελλοντικά σχέδια και τις εκλογές που έπονται…
Φίλη µου από παλιά η Κατερίνα η Χριστοδουλάκη, σε συνεργασίες και συντροφιές, αλλά και µε τον Γιάννη, που, συνάδελφοι για χρόνια, είναι πάντα χαρά µου, να σµίγω µε αγαπηµένα µου πρόσωπα, σε τέτοιες στιγµές! Καθώς τα χαµόγελα των ωραίων προθέσεων, συνιστούν συνθήκη ιδανική, όπου οι ανθισµένες οικειότητες, αναδεικνύουν εναργώς, το πόσο ο συγχρωτισµός, µπορεί να θρέψει την ψυχή, αλλά και να λειτουργήσει εκτονωτικά, και ν’ αποφορτίσει από την πίεση της καθηµερινότητας, και των λογής – λογής κρίσεων που µας ταλανίζουν.
Εκτός του ότι µια µικρή επαφή µε τον αγαπηµένο του νησιού του, και της πατρίδας Παπαδιαµάντη, είναι πάντα για µένα εµπειρία ακριβή. Γιατί αφοσιωµένος µε «Ιερή Εµµονή» στο Θείον, µπόρεσε να κεντήσει, να ζωγραφίσει και να «ιστορήσει» αγιογραφικά, τον φτωχό βίο του καιρού του µε µια γλώσσα που ταξίδεψε µέχρι τον καιρό µας, µε λόγια και ιδιωµατική, δύναµη, γνώση και γονιµότητα, µε έµφαση στη συνέχειά της, και ανάγοντας τη Ρωµιοσύνη, στα ύπατα πεδία της αυθεντικότητας και της εντιµότητάς της, όπως άντεξε σε καιρούς άκρας ανέχειας!
Αξιωµένη ν’ αποδώσω απόσπασµα από τη «Φόνισσα», σε αφιέρωµα µε τον Φιλολογικό Κισσάµου οφείλω κι άλλο… άρθρο.
Άλλη φορά.
