Από τη µια έχουµε την κατασκευή αντλιοστασίου στον Σταυρό Χανίων, σχέδιο του οικείου ∆ήµου που έχει προκαλέσει αντιδράσεις, καθώς υλοποιείται στην παραλία ωοτοκίας της χελώνας καρέτα- καρέτα στην Παχιά Άµµο.
Από την άλλη έχουµε τα σχέδια του Α∆ΜΗΕ να “στολίσει” µε πυλώνες υπερυψηλής τάσης τις αποκορωνιώτικες µαδάρες, ξεσηκώνοντας θύελλα -εύλογων- αντιδράσεων.
Και τα δύο αυτά σχέδιο µοιάζουν να είναι η «κακιά µας η κούτρα που κατεβάζει ψείρες».
Ο ιός της απαξίωσης στην τοπική πολιτική οδηγεί τους εµπνευστές των σχεδίων και τους ηγήτορες να πιστεύουν ότι ζουν µόνοι τους στα Χανιά, ότι αποφασίζουν µόνοι τους.
Έτσι, αυτή η αστική µυθολογία της πολιτικής µοναξιάς επιστρέφει και τους βουλιάζει.
Οι Χανιώτες που κατοικούν στον Σταυρό και στον Αποκόρωνα, δεν είναι υπάλληλοι.
Είναι συνιδρυτές αυτού του τόπου, έχουν άποψη και την έχουν διατυπώσει πολλές φορές δηµόσια.
Αυτή η κυρίαρχη αίσθηση “υπαλληλικής σχέσης” µε τους πολίτες και αυτή η αντιαισθητική γραφειοκρατική αντίληψη στη σκέψη των εξουσιούχων, τους οδηγεί στα ληµέρια της πολιτικής µοναξιάς…
Αν προσπαθήσουν να “µας διορίσουν δηµότες, δεν θα δεχτούµε να διοριστούµε πουθενά”.
Περίµενα, απαιτούσα, να ξέρουν την πολυσήµαντη αξία της Μαδάρας, της παραλίας του Σταυρού Ακρωτηρίου, κάθε ευαίσθητης περιβαλλοντικά περιοχής.
Περίµενα λίγο σεβασµό µόνο στην καµπύλη της χαρτούρας.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα
