Ο θιασώτης του νεοφιλελευθερισμού Χάγεκ έλεγε ότι «Η Δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο, είναι ένα ωφελιμιστικό στρατήγημα που πρέπει να συντελεί στη διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου της οικονομικής ελευθερίας».
Mε τέτοιες ιδεολογικές τοποθετήσεις ο φιλελευθερισμός αναίρεσε τον εαυτό του σταδιακά και μετατράπηκε σε βίβλο της κοινωνικής αυθαιρεσίας. Ένα οικονομικό σύστημα που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που αναζητά ο άνθρωπος από τα βάθη των αιώνων. Δηλαδή, ένα ανθρώπινο σύστημα, διαφορετικό από τα προκατασκευασμένα συστήματα που οικοδομούνται κάτω από την πίεση των οικονομικών συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας. Μιας ολιγάριθμης τάξης ανθρώπων που ελέγχει την οικονομία και κατ’ επέκταση το πολιτικό σύστημα. Μια τάξη ανθρώπων που επιβάλλει στις κοινωνίες τον νόμο του αχαλίνωτου ανταγωνισμού και την πάλη μόνο για οικονομικά συμφέροντα.
Ο πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός χώρος οριοθετείται απ’ αυτήν την κυρίαρχη ομάδα ανθρώπων. Αυτή η ολιγάριθμη κάστα ανθρώπων θέτει φραγμούς στην ταξική μετάβαση από κάτω προς τα πάνω. Έχει διαλύσει τη μεσαία τάξη και θεσμοθετεί το κράτος της έκτακτης ανάγκης. Αποκαλεί σαν «αμοιβαία ωφέλεια» την ιδιωτικοποίηση βασικών δομών της οικονομίας και που έχουν στοιχίσει στους λαούς σκληρές προσπάθειες και απροσμέτρητο μόχθο.
Τέτοιες «μεταρρυθμίσεις» ζούμε στη χώρα μας με την επιβολή των μνημονίων και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Έχουμε μια εκτεταμένη αποδυνάμωση της κοινωνικής πολιτικής και την όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων. Το κράτος έχει παραμερισθεί και σχεδόν το σύνολο της οικονομίας έχει περιέλθει στην ιδιωτική οικονομία. Με δυσκολία κρατιούνται ακόμη από το κράτος η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία. Και αυτοί ακόμα οι τομείς απειλούνται με ιδιωτικοποιήσεις! Αντέχουν ακόμη όμως στη βαρβαρότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που θέλει να μοιραστεί τα κέρδη της συνολικής οικονομίας. Να μη μείνει τίποτα στο κράτος! Ακόμα κι αυτά που είναι αναγκαία για την ύπαρξη του λαού και που θεωρούνται πυλώνες σ’ ένα κοινωνικό κράτος.
Αυτό επιδιώκουν οι χρυσοκάνθαροι του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, για να αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Δεν τους ενδιαφέρει αν με την αφάνταστη εκμετάλλευση τους προκαλείται άγχος, καταπίεση, κατατρεγμός, δυστυχίες. Δεν θεώρησαν να κάνουν συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών. Τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη των ομίλων τους και το κέρδος, και ας στηρίζεται στην αθλιότητα ενός λαού. Αυτές είναι οι αρχές μια οικονομίας αποικιακού τύπου. Δυστυχώς, στη χώρα μας η κακοδιαχείριση της εθνικής οικονομίας μας οδήγησε σχεδόν σε μια τέτοια οικονομία.
Πουλήσαμε την εθνική μας οικονομία στο ξένο κεφάλαιο αντί πινακίου φακής και εξαιτίας του αβάσταχτου δημοσίου χρέους οι ξένοι μας κάνουν ό,τι θέλουν. Ενώ έχουμε ξεπουλήσει σχεδόν όλη την οικονομία, το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά αυξάνεται. Μόνο το νερό δεν έχουμε ακόμη πουλήσει! Τα λιμάνια τα δώσαμε στους Κινέζους, τα αεροδρόμια τα δώσαμε στους Γερμανούς, τις τράπεζες στους Ευρωπαίους, τις τηλεπικοινωνίες στους Γερμανούς, στον χρυσοφόρο ΟΠΑΠ στους Τσέχους, τους σιδηροδρόμους στους Ιταλούς. Τους πουλήσαμε το κερδοφόρο τμήμα του ΟΣΕ με 45 εκ. και αυτοί επιδοτούνται με 50 εκ. από την Ε.Ε.! Και δεν φτάνουν μόνο αυτά. Τώρα ετοιμάζονται να αρπάξουν και την ακίνητη περιουσία της μικρομεσαίας τάξης τα «κοράκια» που δεν ξέρουμε ποιοι κρύβονται και από πού κρατά η σκούφια τους. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι η έδρα τους βρίσκεται είτε στη Σκωτία είτε στο Λουξεμβούργο, για να μη φορολογούνται στην Ελλάδα!
Αυτή η βαρβαρότητα του νεοκαπιταλισμού προβάλλεται με δεξιοτεχνία σαν οικονομική ανάπτυξη και ευημερία. Η ελληνική οικονομία έχει λοιπόν παραμορφωθεί από την εξάρτηση. Μια ανεξάρτητη και ορθολογιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να προχωρήσει προς όφελος του λαού, όταν η οικονομία κατευθύνεται από τους ξένους. Και το κυριότερο, δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία, που όλες οι γενιές μεγάλωσαν μ’ αυτό το όραμα. Η εθνική ανεξαρτησία είναι στενά δεμένη με την οικονομική ανεξαρτησία. Ο λαός μας το γνωρίζει και με πόνο υπομένει αυτή την αφάνταστη εκμετάλλευση και τη δεσποτική κυριαρχία των ξένων μονοπωλίων, που κατατρώγουν την εθνική ανεξαρτησία και καταρρακώνουν τα πατριωτικά αισθήματα.
Η μεγαλοαστική τάξη της χώρας έχει ευθύνες. Προτίμησε την αποικιοποίηση της οικονομίας και όχι την αντίθεση απέναντι σ’ αυτόν τον ολέθριο οικονομικό ιμπεριαλισμό. Φαίνεται ότι τα οικονομικά της συμφέροντα συμπορεύονται, αφού η πίστη τους είναι κοινή στις αρχές του καπιταλισμού, ότι δηλαδή η συρρίκνωση του κράτους και η μεγέθυνση της αγοράς φέρνουν τα κέρδη. Ένα σύστημα που αφήνει το αόρατο “χέρι” της αγοράς και οδηγεί τη δραστηριότητα των ανθρώπων, διακηρύσσοντας ότι αυτό είναι το συμφέρον της κοινωνίας. Ότι το κράτος είναι σπάταλο και αντιπαραγωγικό και δεν μπορεί να φθάσει της επιδόσεις της ιδιωτικής οικονομίας. Μια προπαγάνδα που δεν είναι αληθινή.
Για παράδειγμα, στη Χιλή ο χαλκός κάτω από το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας έφτασε σε συνολική παραγωγή 540.000 τόνους. Το 1971 με καθεστώς κρατικοποίησης και σε πείσμα των δυσκολιών, η συνολική παραγωγή έφτασε στους 600.000 τόνους.
Ο Κ. Καραμανλής κρατικοποίησε τις αστικές συγκοινωνίες, γιατί όχι μόνο δεν είχαμε υποφερτές συγκοινωνίες, αλλά τις επιδοτούσε κάθε χρόνο το κράτος με 700 εκ. δραχμές τότε. Δεν είναι λοιπόν αληθινό ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία προσφέρει μεγαλύτερη παραγωγή και καλύτερες υπηρεσίες στην κοινωνία. Το κράτος πρέπει να συμπορεύεται με την ιδιωτική οικονομία, μέσα στο πλαίσιο μιας μικτής οικονομίας. Η άλωση της οικονομίας από τα ξένα οικονομικά συμφέροντα δεν μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα της κοινωνίας. Για να υπάρξει αυτονομία στα ξένα συμφέροντα χρειάζεται η συμμετοχή των πολιτών στη δημόσια ζωή. Έτσι μόνο θα δημιουργηθεί μια ιδεολογική δύναμη, για μια ανεξάρτητη και ορθολογιστική ανάπτυξη.
Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί ανθρώπινο λάθος!
Όταν όμως το κράτος είναι υποτελές, αναξιοκρατικό, ρουσφετολογικό, πελατειακό, αντιπαραγωγικό τότε αυτό είναι ανθρώπινο λάθος. Αυτό το ανθρώπινο λάθος δημιούργησε τον σταθμάρχη. Ο σταθμάρχης συμβολίζει το σαθρό και αναχρονιστικό κράτος, που για δεκαετίες οικοδομείται. Αυτό το καθυστερημένο κράτος χρειάζεται επανίδρυση.
Δεν εκσυγχρονίζεται το κράτος όταν οι πολιτικές δυνάμεις λειτουργούν με βάση το πολιτικό κόστος ή όφελος. Ήταν προκλητικό που σχολιαστής ενός συστημικού καναλιού υποδείκνυε στο κυβερνητικό κόμμα πως θα χειριστεί το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, για να… ξεπεράσει το πολιτικό κόστος. Η Ελλάδα πενθεί τους νεκρούς της και πριν ταφεί ό,τι απέμεινε απ’ αυτούς, γίνονται δημόσια σχεδιασμοί πώς δεν θα χαθούν ψήφοι!
Τα θύματα της εθνικής τραγωδίας δεν έχουν πια κομματική τοποθέτηση. Είναι τουλάχιστον ασέβεια σ’ αυτούς τους νεκρούς να υπάρχει ακόμα και σκέψη για πολιτικό κόστος ή όφελος, με την πολιτική εκμετάλλευση τους. Θα υπάρξει σεβασμός στη μνήμη τους, όταν το πολιτικό σύστημα διορθώσει τις αιτίες που προκαλούν τέτοιες εθνικές συμφορές. Αυτό το μήνυμα στέλνουν τα παιδιά μας, όταν σχηματίζουν με τις σάκες τους στις αυλές των σχολείων το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! Αυτή την κραυγή αγωνίας βγάζουν τα παιδιά μας. Θέλουν να θεμελιωθεί ένα σύγχρονο και αδιάφθορο κράτος, για να μη θρηνεί ο λαός μας συνεχώς θύματα. Μπροστά, λοιπόν, σε μια πραγματικότητα δεν έχουν θέση οι υπεκφυγές, γιατί όταν θα αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα με καθυστέρηση, θα ‘ναι αργά.
Ωστόσο ο σταθμάρχης δεν εκφράζει το ανθρώπινο λάθος.
Εκφράζει το σαθρό και καθυστερημένο κράτος. Ένα κράτος που δουλεύει κατά τύχη και ένα πολιτικό σύστημα που δεν βοηθά στον εκσυγχρονισμό του. Ένα σύστημα που δυστυχώς μετατρέπει τους πολίτες σε άβουλους «σταθμάρχες», για να τους χρησιμοποιήσει μετά σαν απαθή εξαρτήματα ενός κομματικού κράτους.
Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ενός καθυστερημένου κράτους, αλλά και της ημιδιάλυσης του ΟΣΕ. Κατακερματίστηκε σε κομμάτια που δεν συνεργάζονται μεταξύ τους. Κατακερματίστηκε για να ιδιωτικοποιηθεί. Οι Ιταλοί άρπαξαν το ταμείο των σιδηροδρομικών γραμμών και άφησαν στο κράτος τα κοστοβόρα έργα υποδομής, τη συντήρηση των δικτύων και όλες τις ευθύνες για την ασφάλεια των γραμμών.
Μην απευθύνεστε σε μας, λένε οι Ιταλοί μετά το τραγικό δυστύχημα. Στον ΟΣΕ και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ να ζητάτε τις ευθύνες. Και δεν έκαναν ούτε συλλυπητήρια στις άτυχες οικογένειες, φοβούμενοι ότι αυτό θα εκληφθεί σαν συνυπευθυνότητα. Αυτό εξ άλλου ανακοίνωσαν, ότι για κάθε αποζημίωση την ευθύνη έχει ο ΟΣΕ! Αυτά συμβαίνουν όταν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αποικιακού τύπου. Το κέρδος προηγείται από τον άνθρωπο.
Αυτά συμβαίνουν όταν το κράτος έχει μετατραπεί σε νυχτοφύλακα της ιδιωτικής οικονομίας και έχει αφήσει τον πολίτη μόνο του να παλεύει τη «ζούγκλα» της ελεύθερης αγοράς.
Αυτό είναι ανθρώπινο λάθος!
Αφέθηκε ανεξέλεγκτη η αυθαιρεσία της ελεύθερης αγοράς και δεν επιτρέπεται η παρέμβαση του κράτους. Γιατί μας λένε ότι παραβιάζονται οι κανόνες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και φοβίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Και να τα αποτελέσματα.
Τα τρένα ανεξέλεγκτα τρέχουν με 200 χιλιόμετρα και δεν υπάρχει έλεγχος, τουλάχιστον αν χάνουν λάδια, όπως κατήγγειλαν οι μηχανοδηγοί. Η αγορά αφέθηκε ελεύθερη και η αισχροκέρδεια έχει κυριαρχήσει. Και για να μετριασθεί η αγανάκτηση του λαού μοιράζονται κουπόνια φτώχειας ή συστήνονται επιτροπές, για να σταλεί η επίλυση των προβλημάτων στο… μέλλον!
Ο Γ. Παπανδρέου έλεγε ότι «όταν το κράτος θέλει να ξεπεράσει ένα πρόβλημα, φτιάχνει μια Επιτροπή»! Και δεν είχε άδικο.
Πόσες Επιτροπές δεν έχουν συσταθεί για τις πυρκαγιές και κάθε χρόνο καίγονται τα δάση μας; Πόσες Επιτροπές δεν έχουν συσταθεί για να σταματήσουν οι οικοδομήσεις μέσα σε μπαζωμένα ρέματα και μέσα στα δάση. Και όταν διαπιστώνονται οι παρανομίες, έρχεται το κομματικό κράτος και καλύπτει την αυθαιρεσία. Ένας δικός μας και έχει ψήφους. Αφήστε τον!
Αυτό το κράτος αποτελεί το ανθρώπινο λάθος.
Τα νιάτα μας που ξεσηκώθηκαν από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, με τα συνθήματα τους δείχνουν τις βαθύτερες αιτίες της τραγωδίας.
ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ (Χ)ΩΡΑ
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
Συνθήματα με τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Δεν αισθάνονται αισιοδοξία για τη χώρα. Φωνάζουν για να τους ακούσει το πολιτικό σύστημα, ότι η χώρα που ζουν είναι κακιά. Έχει κυριαρχήσει το κέρδος και ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν εξάρτημα ενός ανάλγητου καπιταλιστικού συστήματος. Προηγούνται τα κέρδη και μετά ο άνθρωπος!
Ένα τέτοιο ιδεολογικό ρεύμα καθαγιάζεται και αποκρυσταλλώνεται οικονομικά και πολιτικά. Και είναι ελπιδοφόρο ότι η νεολαία μας αντιστέκεται σ’ αυτό το ρεύμα και αναζητά τα ιδανικά που θα σταθούν εμπόδιο. Αναζητά κοινωνική αλληλεγγύη, κράτος δικαίου, κοινωνική δικαιοσύνη, σεβασμό στον άνθρωπο.
Και είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι τα συγκλονιστικά γεγονότα του τόπου μας έχουν γεννήσει τα νεολαιίστικα κινήματα. Η καταπάτηση των δημοκρατικών θεσμών γέννησε τη γενιά του 114. Η δολοφονία Λαμπράκη γέννησε τη νεολαία Λαμπράκη. Η δικτατορία γέννησε τη γενιά του Πολυτεχνείου. Το τραγικό γεγονός των Τεμπών θα γεννήσει τη γενιά της αφύπνισης Έθνους και Λαού!
*Ο Βασίλης Πεντάρης
είναι π. βουλευτής Χανίων
