…και το λίγο του έρωτα των πολιτικών για την Παιδεία.
Πρόταγμά τους, η αριστεία των λίγων αντί της παιδείας των πολλών.
Με τον ανταγωνισμό να έχει εισβάλει και στο χώρο του Σχολείου.
Διάχυτη η μοναξιά και η ψυχρότητα ως περιεχόμενο σχέσεων.
Με την ψυχρότητα να αγκυλώνει την άρθρωση λόγου
και το ενδεχόμενο να γίνει ψύχος πολικό στο μέλλον.
Αν και τα τελευταία χρόνια περιρρέει η αντίληψη
για ερημοποίηση και ρευστοποίηση… των πάντων.
Αναπόφευκτο , αν δεν υπάρξει αλλαγή “κλίματος”…
Εκείνο που φαίνεται να έχει ανατραπεί είναι η ισορροπία σκέψης – κρίσης,
που καλλιεργεί την συνείδηση των μαθητών και των πολιτών.
Προτεραιότητα, η μνήμη των μαθητών
και η μετατροπή της σε αποθήκη πληροφοριών,
ατάκτως ερριμμένων, με κίνδυνο να καταρρεύσει
σε έδαφος σαθρό χωρίς υπόστρωμα παιδείας.
Πρώτη ύλη της σκέψης – κρίσης ο λόγος.
Ο αρθρωμένος λόγος. Χωρίς αγκυλώσεις.
Ακολουθεί η συνείδηση, και στο τέλος η ποίηση.
Ενίοτε και στην αρχή.
Η ποίηση, που μπορείς να την συναντήσεις στον δρόμο,
στην αυλή του Σχολείου,
ή στην ύπαιθρο της ψυχής των παιδιών
ως ετεροθαλή αδελφή της προσευχής.
