«Η προσφυγή μου στο Τμήμα Εκβιαστών της Ασφάλειας Αττικής, ήταν η μόνη και υποχρεωτική επιλογή, όταν οι εκβιαστές μου με είχαν οδηγήσει σε καταναγκαστική κατάσταση, με αποκορύφωμα την απειλή για τη ζωή της 13χρονης κόρης μου», αναφέρει σε δήλωσή της η Αμαλία Κάντζου, το στέλεχος της ΕΥΔΑΠ που με τις ενέργειές της έφερε το θέμα των δημοσιογραφικών εκβιασμών και σημειώνει πως αν «η πρωτοβουλία μου αυτή οδηγήσει στην εξάρθρωση και όλων των όμοιων κυκλωμάτων, που λυμαίνονται το χώρο της δημοσιογραφίας, θα αισθανθώ απόλυτα δικαιωμένη. Είμαι βέβαιη ότι “το απόστημα έσπασε”».
Αναλυτικά η κ. Κάντζου, αναφέρει στην ανακοίνωσή της:
«Είχα ηθικό καθήκον να σιωπήσω, στον καταιγισμό δηλώσεων-σχολίων κ.λπ., με στόχο την αποδόμηση της προσωπικότητάς μου, κυρίως ως υπερασπιστική επιλογή κατηγορουμένων για την υπόθεση του εκβιασμού μου και άλλα βαριά εγκλήματα, για να μην επιβαρύνω τη δυσχερή θέση των κατηγορουμένων, μέχρι την απολογία τους στη Δικαιοσύνη.
Μετά, όμως, την έκδοση της 1ης απόφασης της Δικαιοσύνης, την 26.2.2016, για την προσωρινή κράτηση και την επιβολή αυστηρών περιοριστικών όρων, θεωρώ αναγκαίο να σημειώσω ότι:
Η προσφυγή μου στο Τμήμα Εκβιαστών της Ασφάλειας Αττικής, ήταν η μόνη και υποχρεωτική επιλογή, όταν οι εκβιαστές μου με είχαν οδηγήσει σε καταναγκαστική κατάσταση, με αποκορύφωμα την απειλή για τη ζωή της 13χρονης κόρης μου.
Η εξιχνίαση της σοβαρής και πολύπλοκης αυτής υπόθεσης ήταν δυνατή μόνο με την απόλυτη συμμόρφωσή μου στις οδηγίες των έμπειρων Αξιωματικών του Τμήματος Εκβιαστών, μεταξύ των οποίων και η επίδειξη φιλικής συμπεριφοράς κατά τις συναντήσεις και συνομιλίες μου με τους εκβιαστές.
Με, δήθεν, αφορμή φράσεις και λέξεις φιλικές και της καθημερινότητας, που χρησιμοποίησα σε συνομιλίες μου με τους εκβιαστές, επιχειρήθηκε σπίλωσή μου και, ταυτόχρονα, κλονισμός της αξιοπιστίας μου, με την αήθη και ψευδέστατη αναφορά συγκεκριμένου κατηγορουμένου, ότι δήθεν είχα “ερωτική σχέση” με τον προφυλακισθέντα εκβιαστή μου, περί “κοινωνικοπολιτικής θέσης μου” κ.λπ.
Θλίβομαι βαθύτατα για το γεγονός ότι οι εκβιαστές μου έχουν την ιδιότητα του δημοσιογράφου και για την “υπερασπιστική” αυτή επιλογή τους.
Δεν λυπάμαι, όμως, για τις βαριές κατηγορίες της Ελληνικής Δικαιοσύνης σε βάρος τους, γεγονός από το οποίο προκύπτει και η βαρύτητα των εγκλημάτων τους.
Απ?την απόφαση της Δικαιοσύνης, για την προσωρινή κράτηση και την επιβολή αυστηρών περιοριστικών όρων, ασφαλώς και ικανοποιήθηκα, όπως, υποθέτω, και όλοι οι συνάδελφοί μου, αλλά και η κοινή γνώμη.
Και εάν, τελικά, η πρωτοβουλία μου αυτή οδηγήσει στην εξάρθρωση και όλων των όμοιων κυκλωμάτων, που λυμαίνονται το χώρο της δημοσιογραφίας, θα αισθανθώ απόλυτα δικαιωμένη.
Είμαι βέβαιη ότι “το απόστημα έσπασε”.».
