“To ασήκωτο άχθος μιας αλήθειας”

Του Αριστείδη Αρχοντάκη

Σφάλισε τα μάτια, κλείσε τα ώτα, σφράγισε τα χείλη. Είναι κάποια ζητήματα που προτιμάμε να ξεχνάμε, να απαρνιόμαστε την ύπαρξή τους, να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν ή που τόσο βολικά επιλέγουμε να τ’ αποκρύπτουμε, να τ’ αφήσουμε να λανθάνουν κάτω από τον τάπητα.

Γιατί; Γιατί απλούστατα η αλήθεια τους μας θλίβει, μας φοβίζει, μας πονάει, γιατί συχνά, το άλγος, το άχθος της φαντάζει ασήκωτο. Και κάπου εδώ, κάνει την εμφάνισή της η τέχνη, και εν προκειμένω η λογοτεχνία, για να επιτελέσει το αναμφίβολα δύσκολο, αλλά τόσο αναγκαίο έργο της. Να μας αφυπνίσει, να μας ανοίξει τους οφθαλμούς, να μας υπενθυμίσει την ατελή ανθρώπινή μας υπόσταση, ενίοτε να μας κλονίσει ή να μας σοκάρει, εν τέλει λυτρωτικά να μας οδηγήσει στην κάθαρση!

Στο «ΑΣΗΚΩΤΟ ΑΧΘΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ», από τις εκδόσεις «Σμίλη», το τέταρτο κατά σειρά συγγραφικό του πόνημα, ο συντοπίτης μας συγγραφέας Αριστείδης Αρχοντάκης, γνωστός και από την τακτική αρθρογραφία του στον τοπικό Τύπο, επιτυχαίνει ακριβώς αυτό. Αντιμετωπίζει με τόλμη, ειλικρίνεια και πρωτίστως περισσή ευαισθησία το μείζον ζήτημα της ψυχικής υγείας.

Ο συγγραφέας επιλέγει μια γραμμική αφήγηση των γεγονότων, με χρονική αφετηρία το 1986, χρονιά κατά την οποία ο ήρωάς του εισέρχεται στο πανεπιστήμιο, με τα νεανικά του όνειρα και τις φιλοδοξίες να προσκόπτονται από την εμφάνιση και την σταδιακή επιδείνωση της ψυχικής νόσου. Κομβικά γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας, οριοθετούν την δράση προσφέροντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη ν’ αναστοχαστεί με τη σειρά του πάνω στην δική του ζωή και να ζήσει τρόπον τίνα «βίους παράλληλους» με τον λογοτεχνικό χαρακτήρα του Αρχοντάκη. Η εξιστόρηση ουσιαστικά σταματάει το 2010, με τον ανώνυμο ηρώα -ανώνυμο γιατί θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς- γαληνεμένο πια, στο δρόμο της αποθεραπείας, της αποδοχής και της αυτοπραγμάτωσης που μόνο με την πάροδο του χρόνου μπορεί να επέλθει.

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, εξομολογητικός τόνος, λόγος ποιοτικός και μια σύγχρονη γραφή που δεν στερείται στιγμών φιλοσοφικής και στοχαστικής καταβύθισης, ιδιαίτερα στα «εμβόλιμα» κεφάλαια, όπου ο ήρωας απευθύνει τις σκέψεις του στο αγαπητό ημερολόγιο. Ο Αρχοντάκης προσεγγίσει το θέμα, αλλά και τον ήρωα του τόσο με ενσυναίσθηση και κατανόηση, όσο και μ’ ένα ψύχραιμο, και ώριμο πλέον βλέμμα. 25 χρόνια οδύνης, μια εσωτερικής θα λέγαμε οδύσσειας, καταγράφονται με πρόθεση όχι να θλίψουν, αλλά μάλλον να ξορκίσουν τον φόβο, να εξηγούσουν την -με συμβατικά κριτήρια χαρακτηριζόμενη- απόκλιση, να φωτίσουν μια κάποια σκαιά πραγματικότητα, να συμπονέσουν, να ενδυναμώσουν, να διδάξουν, ν’ απαλύνουν τελικά το βάρος. Η εύστοχη επιλογή του σύντομου σε έκταση αφηγηματικού είδους της νουβέλας σε συνδυασμό με την κομψότητα ύφους και την βιωματική προσέγγιση, πετυχαίνουν να εξασφαλίσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ενώ εξασφαλίζουν την υψηλή συναισθηματική του εμπλοκή ως το τέλος.

Ένα λογοτεχνικό και συνάμα αμιγώς προσωπικό ταξίδι για τοις τολμώσι, που αξίζει πιστεύουμε να γίνει. Ευχόμαστε στον Αριστείδη Αρχοντάκη καλή συνέχεια στις συγγραφικές του αναζητήσεις και φυσικά την πολυπόθητη για όλους μας «ισορροπία στη ζυγαριά νόησης και καρδιάς».