Άλλος ένας όρος μπήκε στην καθημερινότητά μας, το bullying.
Αφού το ονομάσαμε, πολλοί θεωρούμε ότι πλέον το γνωρίζουμε. Είναι όμως έτσι;
Το bullying είναι αργός ψυχολογικός και σωματικός πόλεμος, με θύματα μόνο στη μία πλευρά και σπάνια στην άλλη. Είναι πόλεμος που, αν δεν τον ζεις στο πετσί σου, δεν μπορείς να τον καταλάβεις. Νοητική κατανόηση δεν μπορεί να υπάρξει. Κι όμως πολλοί γύρω μας ζουν τέτοιες καταστάσεις κι όλοι εμείς, οι άλλοι, δεν το αντιλαμβανόμαστε ή κι αν το αντιληφθούμε προτιμάμε τη σιωπή.
Δεν ζούμε καθημερινά γύρω μας, μανάδες να δέρνουν τα παιδιά τους, να ωρύονται και ν’ ακούγονται δύο τετράγωνα πιο πέρα, ζευγάρια να “σκοτώνονται”, εργαζομένους να νοιώθουν και να είναι “αιχμάλωτοι”, αδύναμοι στον στρατό περνάνε αυτόν τον πόλεμο με τα όποια επακόλουθα και όμως δεν μιλάμε καθόλου;
Θέλω να μείνω σ’ ένα άλλο bullying, το πολιτικό. Κάποιες κυβερνήσεις, παλαιότερες και τωρινές, στη χώρα μας και στην Ευρώπη, δέχονται bullying και φθάνουν να είναι μόνιμα στο yes sir. Και το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να δικαιολογήσουν το YES στον λαό τους με διάφορους τρόπους. Αλλωστε ο ελληνικός λαός ένοιωσε στο πετσί του αυτή την καταπίεση με τον ψυχολογικό πόλεμο που του γινόταν τρεις φορές την κάθε εβδομάδα τα τελευταία χρόνια καθώς και την αφαίμαξη των χρημάτων από την τσέπη του με το έτσι θέλω.
Μήπως δεν είναι bullying τα όσα συμβαίνουν στη νέα ελληνική κυβέρνηση, επειδή καλώς ή κακώς αποφάσισε να κρατήσει άλλη στάση από το yes sir; Αν μάλιστα λειτουργεί χωρίς “πλάτες” στήριξης, τότε, αν δεν αντέξει να φτάσει ως το τέρμα των διαπραγματεύσεων, γράψε αλίμονο στον ελληνικό λαό. Τότε η καταπίεση θα οδηγήσει όχι μόνο στην πλήρη οικονομική του αφαίμαξη, αλλά θα φθάσουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να οδηγούνται όλο και περισσότεροι στην αυτοκτονία. Αλλωστε, αν Μ.Μ.Ε. αρχίσουν να γράφουν και ξαναγράφουν ότι όσοι οδηγούνται εκεί είναι αδύναμοι ψυχολογικά, θα περάσει σε μικρό χρονικό διάστημα ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό της καθημερινότητας.
Βullying δέχονται κυβερνήσεις και λαοί. Κι όμως οι λαοί απλά μουρμουρίζουν χωρίς να επαναστατούν, διότι δεν πιστεύουν στη δύναμή τους.
Ετσι και τα άτομα που δέχονται το bullying ψάχνουν πολλές φορές στηρίγματα γύρω τους και δεν τα βρίσκουν, διότι όλοι μας δεν θέλουμε να μπλέξουμε. Φανταστείτε τη θέση της κυρίας που της χτύπησε την πόρτα της ζητώντας βοήθεια ο Βαγγέλης και δεν του άνοιξε. Ή κάποια άλλη κυρία που της ζήτησε βοήθεια η γειτόνισσά της από τον πάνω όροφο κι επειδή ήταν αργά δεν της άνοιξε και το πρωί έμαθε ότι πήδηξε από το μπαλκόνι και έχασε τη ζωή της.
Γιατί άραγε τώρα όλοι μας διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας; Μήπως έτσι προσπαθούμε να εξαγνιστούμε από την αδιαφορία μας; Πού ήμασταν όλοι εμείς πριν συμβεί το οποιοδήποτε μοιραίο; Τι κάνουμε όλοι εμείς, όταν δεν υπάρχει μοιραίο, αλλά υπάρχει μόνο μαύρη ψυχολογία, μαύρη ζωή, πληγές που μένουν για όλη τη ζωή και μεταφέρονται ως bullying από τον κάθε παθόντα σε κάθε διπλανό του;
Την ευθύνη μας καλύπτουμε τώρα με το κλάμα μας ή τη στενοχώρια μας;
Αύριο θα είμαστε πάλι αδιάφοροι ή θα δείχνουμε ενδιαφέρον κι αγάπη για κάθε διπλανό μας που δέχεται καταπίεση ψυχολογική ή σωματική και δεν μπορεί να αντιδράσει;
Η κοινωνία δεν αλλάζει αν δεν αλλάξουμε εμείς, ο καθένας μας. Τίποτε δεν θα αλλάξει αν δεν λειτουργήσουμε ως στηρίγματα στον διπλανό μας, σε όποια ομάδα, στην κυβέρνηση, που δέχονται bullying κι αναζητούν κάπου να πιαστούν.
Ο χρόνος θα δείξει.
*ilariond@gmail.com
