Χαοτικές εικόνες από την Αττική κάνουν τον γύρο του κόσµου. Καµένα σπίτια, επιχειρήσεις, υποδοµές, ηλικιωµένοι να αποµακρύνονται µε περιπολικά µέσα από τους καπνούς.
Η Αττική, η Ελλάδα γενικότερα, έχασε από χθες κάτι πολύ πιο σηµαντικό από περιουσίες και πνεύµονες πρασίνου. Έχασε το αίσθηµα της ασφάλειας.
«Αν εδώ στο Χαλάνδρι ζούµε τέτοιες καταστάσεις, τότε δεν µπορώ να φανταστώ τι µπορούµε να ζήσουµε», µας έλεγε χθες συντοπίτης µας, κάτοικος Αθηνών τα τελευταία χρόνια.
∆εν µιλάµε δηλαδή για αγωνία, αλλά για την αίσθηση ότι το κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της καθηµερινότητας σε απόσταση 20 χιλιοµέτρων από την πλατεία Συντάγµατος.
Σίγουρα προέχει η προστασία της ανθρώπινης ζωής και η κατάσβεση των εστιών, όµως αυτό που βλέπαµε όλοι χθες βράδυ στις εικόνες από την Αθήνα ήταν εξωφρενικό και δεν µπορεί να µείνει ασχολίαστο.
Και δυστυχώς δεν είναι µια τωρινή ανεπάρκεια, αλλά µια καταστροφή που τελούσε σε… αναµονή.
Είχε χτυπήσει ο “συναγερµός” από το Μάτι. Θεωρούσαµε (;) ότι µάθαµε· ότι ήµασταν καλύτερα προετοιµασµένοι.
∆ιαψευστήκαµε· απελπιστήκαµε.
