Πήρα στα χέρια μου, ένα ακόμη βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Κανιτσάκη. Της καλής φίλης Αθηνάς, που πάντα τα χαρίζει! Επιλέγει να τα δώσει χέρι με χέρι. Μάλλον πως θέλει να ξέρει πού θα φθάσουν. Θέλει να ξέρει τα “πνευματικά παιδιά της”, ποιός θα τα έχει.
Διαβάζοντας κάθε σελίδα του βιβλίου, μου έλεγε και μια ιστορία. Μου περιέγραφε ένα γεγονός, ένα στιγμιότυπο. Μα τα εξιστορεί από τη συναισθηματική τους πλευρά. Αναλύει τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Βλέπει πέρα από το γεγονός. Μια ματιά των πραγμάτων με ποιητική διάθεση. Υπογραμμίζει με τόση ευγένεια και διακριτικότητα, ακόμη και λάθη.
Τα δικαιολογεί! Τα ελαφραίνει και τους δίνει κάποιες φορές χιουμοριστικό τόνο. Όλο το βιβλίο έχει στηριχθεί στην παρατήρηση! Ερμηνεύει συμπεριφορές. Δικαιολογεί τις ανθρώπινες αδυναμίες. Ακόμη και λάθη να υπογραμμίσει, πάντα βάζει το ελαφρυντικό της ανθρώπινης φύσης.
Βλέπει και παρατηρεί τις αντιδράσεις μας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, χωρίς όμως να κατηγορεί.
Μα φυσικά, σχολιάζει και τα όμορφα!
Τα βάζει στο βάθρο της αξιοπρέπειας, του δυναμισμού, της περηφάνιας.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, θα δούμε και τον εαυτό μας. Τον γείτονά μας, τον συγγενή μας. Κάποια θέματα, τα έχομε ζήσει και εμείς κατά κάποιον τρόπο, που όμως δεν τα προσέξαμε.
Δεν τα ξεχωρίσαμε! Δεν τα είδαμε όπως μας τα δείχνει η συγγραφέας.
Γι’ αυτό, αν και οικεία τα θέματα, μας εκπλήσσει με τον τρόπο που τα βλέπει και τα περιγράφει.
Δεν είμαι κριτικός έργων, μα μπορώ να ξεχωρίσω το καλό, το αληθινό, το αξιοπρεπές.
Ευχαριστώ κυρία Κανιτσάκη που μου εμπιστευθήκατε το ξεχωριστό καλοδουλεμένο “ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ” σας.
Παραθέτω δύο αποσπάσματα:
* ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ…
…Διπλώνεις, ξαναδιπλώνεις, τραβάς τις γωνιές, προβάλλει η καρίνα, ανυψώνεται το κατάρτι κι έτοιμο το πλεούμενο! Ποτέ δεν περνά απ’ το νου μας ότι μπορεί να το παρασύρουν τα ρεύματα, να γεμίσει νερό, να σκιστεί, να ναυαγήσει, να χαθεί σαν όλα τα φθαρτά του κόσμου ετούτου… είναι γιατί το θέλουμε ες αεί όρθιο πάνω στο κύμα, να πορεύεται…
* ΦΥΛΛΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ
Φύλλα! Απλά φύλλα του Θεού που τα ‘ριξε κάτω το Φθινοπωρινό αεράκι, τα ράντισε η βροχή, τα θερμαίνει τώρα ο ήλιος και τους δίνει άλλη υπόσταση… Να ένα μακρόστενο φύλλο, τα νεύρα του φίνες χρυσοκλωστές, τα δαντελωτά του τελειώματα σκέτο ασήμι! Να άλλο ένα, κόκκινο σα φωτιά στο κέντρο, με καψαλισμένες, κουρελιασμένες λες – τις καφετιές, ασύμμετρές του άκρες…
Τι όμορφο όμως, που είναι κι ετούτο το πλατανόφυλλο που στο κέντρο του στέκουν τρεις δροσοσταλίδες που αντιφεγγίζουν μέσα τους όλη την ομορφιά του κόσμου!
