25η Μαρτίου, ημέρα εθνικής εορτής. Κάτω από έναν σπλαχνικά περίλαμπρο ήλιο, καλά εφοδιασμένος με σημαιάκια, καφέδες και αναψυκτικά, γέλια και χαμόγελα, ο κόσμος στριμωγμένος στα πεζοδρόμια παρακολουθεί την παρέλαση. Όλοι επευφημούν, φωτογραφίζουν και χαιρετούν τους δικούς τους.
Μαζί τους και εγώ. Τώρα θαυμάζουμε τη μακρά σειρά από μαθητές δημοτικού, να παρελαύνουν περήφανα, ντυμένοι στα γαλανόλευκα. Ξαφνικά το χειροκρότημα γίνεται πιο έντονο, μαζικό, σαφώς ενθουσιώδες. Μα τι συμβαίνει; Ποιοι είναι αυτοί που πλησιάζουν και κέρδισαν μια τέτοια αντίδραση του κοινού; Κοιτάζω καλύτερα. Μα φυσικά, πρόκειται για το -κοινώς αποκαλούμενο- “Ειδικό” σχολείο! Μαθητές, συνοδοί, δάσκαλοι δικαίως κέρδισαν το χειροκρότημά μας.
Απλά, να μην γινόμαστε… επιλήσμονες! Να το θυμόμαστε αυτό το χειροκρότημά μας, κάθε φορά που παρκάρουμε σε θέση αναπήρων, κάθε φορά που μπλοκάρουμε τις ράμπες, όταν ρίχνουμε βλέμματα κρυφά -ενίοτε και φανερά- γεμάτα περιέργεια, οίκτο, ακόμα και κεκαλυμμένη αποστροφή, όταν μετερχόμαστε λέξεων και στάσεων, λόγων και συμπεριφορών που διευρύνουν την απόσταση και διαιωνίζουν τη διάκριση μεταξύ ημών και των «άλλων», των «διαφορετικών».
Γιατί μόνο τότε, όταν κάνουμε βίωμά μας και πράξη καθημερινή, όχι απλά ετήσια, την αποδοχή, την ενσωμάτωση, τη συνεργασία, τη φιλία, τότε είναι που το χειροκρότημά μας θα έχει πραγματική αξία…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος
