Οι τελευταίες χιονοπτώσεις και τ’ ακραία καιρικά φαινόμενα σε άλλες περιοχές της χώρας μας, γιατί εδώ ήταν όλα ήπια, μού θύμισαν παλαιότερες εποχές που οι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, τα θεωρούσαν σαν φυσιολογικά επακόλουθα του χειμώνα και τα δεχόταν χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις και διαμαρτυρίες.
Στα χωριά μας ετοιμαζόταν από το Φθινόπωρο, συγκεντρώνοντας ξύλα και εξασφαλίζοντας κάθε ευπρόσβλητο από κακοκαιρίες σημείο της περιουσίας των. Τις δεκαετίες 1950 και 1960, που ήταν η μεταβατική περίοδος για τα νέα τεχνικά μέσα που επραγματοποιούσαν διανοίξεις δρόμων χιονισμένων κλπ., αφού παλαιότερα που δεν υπήρχαν έμεναν για ημέρες και εβδομάδες αποκλεισμένοι. Θυμάμαι τ’ Ασκύφου, όπου φθάναμε με σκι ή πεζοπορώντας στο χιόνι, να είναι “χαμένο” μέσα στο παχύ στρώμα χιονιού και να περνάνε και δέκα ημέρες ως ότου γίνει διάνοιξη του δρόμου, τον δε Ομαλό και ένα μήνα. Φυσικά τότε δεν υπήρχαν σημερινά καταστήματα εκεί αλλά μόνο ο καφενές του αλησμόνητου Δρακουλάκη.
Στο 57ο επεισόδιο, ψάχνουμε τι κοινό έχουν Σφακιά και Τέξας και κάνουμε μια στάση στον… λόφο Καστέλι που περιμένει να μάθει την «τύχη» του.
Τότε βέβαια, δεν υπήρχε ο σημερινός αριθμός οχημάτων που να εγκλωβίζονται στα χιόνια.
Σήμερα τα εναποθέσαμε και λογικά στις νέες τεχνολογίες, στην ηλεκτρική ενέργεια και φυσικό είναι να διαμαρτυρόμεθα όταν έστω και για λίγο, τα αποχωριστούμε. Ακόμη υπάρχουν υπερβολές για… πολικές θερμοκρασίες σε μηδέν ή λίγο παραπάνω βαθμούς. Για πρωτοφανείς θεομηνίες οι απλές συνέπειες του χειμώνα και περιπτώσεις πως αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά του τόπου ενώ είχε συμβεί και πριν λίγα χρόνια. Γενικά, καταντήσαμε πολύ ευάλωτοι και καλομαθημένοι και φαίνεται πως μόνο η λιακάδα μας ικανοποιεί. Ενδεικτικά αναφέρω παλαιότερες περιπτώσεις. Η διάσημη φωτογράφος Nelly’s, που είχε σταλεί το 1936 από το υπουργείο Τουρισμού για φωτογραφήσεις στην Κρήτη, κατευθυνόμενη για τη Σαμαριά, κατακαλόκαιρο, “έπεσε” σε φοβερή χιονοθύελλα, όπως αναφέρει στο λεύκωμά της, και κατέφυγε στο φυλάκιο Χωροφυλακής Ομαλού, με μεγάλη λύπη της, που δεν έφθασε στη Σαμαριά.
Το 1950 θυμάμαι στον Τοπανά της παλιάς πόλης που μέναμε, το πρωτόγνωρο για εμένα χιόνι να έχει φράξει τους στενούς δρόμους. Την Πρωτομαγιά του 1987 μια πραγματικά πρωτοφανής χιονοθύελλα έπληξε τα ορεινά των Χανίων με αποτέλεσμα, στον Ομαλό κυρίως, να χαθούν μέσα σε ενάμισι μέτρο χιόνι ολόκληρα κοπάδια αιγοπροβάτων. Το 2004, αν δεν κάνω λάθος, πάλι το χιόνι κατέβηκε ως την πόλη μας όπου παρέμεινε για τέσσερις ημέρες και θυμάμαι στην μεγάλη στροφή για Ακρωτήρι στο Μόντε Βάρδια είχαν εγκλωβιστεί κάπου τριάντα οχήματα που έφυγαν την επόμενη ημέρα, μετά τη διάνοιξη και ακόμη στο Γουβερνέτο που κάναμε… σκι!!
Το χιόνι όμως προσφέρει μια μοναδική ομορφιά στο φυσικό τοπίο, και κυρίως το ορεινό, και υπάρχουν σήμερα πιο πολλοί άνθρωποι που από τις αρχές του χειμώνα αγναντεύουν κάθε λίγο προς τις Μαδάρες μας για να χαρούν την κάλυψή τους από αυτό και να… πάρουν τα βουνά πεζοπορώντας ή χιονοδρομώντας μα και αμέτρητα παιδιά που το χαίρονται στα πιο χαμηλά.
