Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει απ’αυτον.
Α. Αϊνστάιν
« Αιώνια η όψη του κόσμου γελάει και ακτινοβολεί, όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις, οι γενιές και τα έθνη, οι αυτοκρατορίες ανατέλλουν, μεσουρανούν και δύουν πάλι στις σκιές και στο τίποτα. Αιώνια η ζωή παίζει τη μουσική της, χορεύει το απλό της μοτίβο, και όποια χαρά, άνεση, ικανότητα για γέλιο πέφτει τυχαία στο μερίδιο μας, σε μας τους παροδικούς, αδύνατους σε αδιάκοπο κίνδυνο θνητούς είναι μια ακτίνα που προέρχεται από την πηγή, ένα μάτι γεμάτο λάμψη, ένα αυτί γεμάτο μουσική»
Το καθήκον μας σαν άνθρωποι είναι να μην αναγνωρίζουμε όρια στις δυνατότητες μας οφείλωντας να είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε. Μοναδική σωτηρία μας η πίστη στον εαυτο μας και η κατανόηση ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο από το σύνολο των χαρισμάτων , των αδυναμιών και όλων των κληρονομικών στοιχείων που κάθενας από εμάς φέρνει μαζί του στον κόσμο. Σκοπός της ζωής μας να ακούσουμε, να καταλάβούμε και να ακολουθήσουμε το κάλεσμα που έρχεται από τα βαθη της ύπαρξης μας. Να αφουγκραστούμε την φωνή μέσα μας που μας καλεί και μας οδηγεί. Γνωρίζοντας τον εαυτό μας δεν μας επιβάλλει κανείς να τον αλλάξουμε κι ούτε πρέπει να τον κρίνουμε, αλλά να κάνουμε αυτό που είμαστε προορισμένοι να κάνουμε, αυτό που η διαίσθηση μας και η φωνή μέσα μας μας ζητά. Ο δρόμος περνά μέσα από την οδύνη και ο πιο σύντομος από την πιο μεγάλη οδύνη. Πρέπει να στρέψουμε τη δύναμη μας και να δώσουμε τον εαυτό μας στα πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε. Ας βοηθήσουμε, ας ενθαρρύνουμε , ας αγαπήσουμε χωρίς να περιμένουμε τίποτα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανάπτυξης και εκπλήρωσης της ζωής μας. Πολλά ηθικά και άλλα εμπόδια κάνουν αυτό το δρόμο πολύ δύσκολο. Εάν υποταχθούμε στις συμβάσεις , εάν αποφασίσουμε να είμαστε αδύναμοι και προσαρμοστούμε ακόμα και σε αυτά που απεχθανόμαστε τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό σαν κάποιο ξένο και άγνωστο που δεν θα μας χαριστεί. Ο καθένας λοιπόν, θα πρέπει να αποφασίσει για τον δικό του δρόμο γνωρίζοντας ότι όσο πιο πολλά ζητάμε από τον εαυτό μας τόσο περισσότερο θα συμφιλιώνουμε το πνεύμα με την ψυχή μας. Θέτοντας τον εαυτό μας στην υπηρεσία ενός πράγματος η ζωή μας αποκτά νόημα. Βάζοντας την ψυχή μας σε αυτό που κάνουμε αυτόματα αυτό ακριβώς γίνεται το πιο σημαντικό και σπουδαίο πράγμα στον κόσμο. Η μεγάλη δύναμη του πνεύματος πρέπει να καθοδηγεί την ζωή μας και την μοίρα μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του πνεύματος στη ζωή μας κι ας μην είναι αυτός ο εύκολος δρόμος, γιατί αυτός ο δρόμος περνάει μέσα από μοναξιά, συνείδηση και προπάντων μέσα από το στενό μονοπάτι της αγάπης.
