Αν και είμαι πολλών… χρόνων, δεν έχω ακόμη ξεκαθαρίσει ή δεν έχω λάβει απάντηση, στην απορία μου που αναφέρομαι στον τίτλο του παρόντος.
Από Μ.Μ.Ε., από ομιλίες πολιτικές ή άλλες, πληροφορούμεθα ότι από χρόνια για την επιδίωξη μισθών “αξιοπρέπειας” σε όποιους μισθωτούς ή φυσικά και συντάξεων. Για το ότι για να έχουμε μια ζωή αξιοπρεπή υπάρχει ένα όριο μεροκάματου ή ετήσιου εισοδήματος. Επίσης ότι σε κάποιες περιπτώσεις η επιβολή αποζημίωσης ή επιβολή προστίμου δικαίωσε κάποιον ή κάποιους. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε περιπτώσεις που πολίτης έχει οικονομικές διαφορές με συνανθρώπους του ή με υπηρεσίες, οπότε φυσικά δικαιώνεται.
Για την πρώτη περίπτωση έχω γνωρίσει στη ζωή μου ανθρώπους ενδεείς, με αφάνταστη αξιοπρέπεια στα πάντα. Ανθρώπους που απλώνουν το χέρι για βοήθεια πολύ πιο αξιοπρεπείς απ’ αυτούς που έστω και αν ίστανται… υψηλά, αν κατέχουν θέσεις περίοπτες, αν έχουν χρήμα και επιφανειακή μόρφωση, απλώνουν το χέρι για να “αρπάξουν”.
Οσο για τη δικαίωση είναι γνωστές αμέτρητες περιπτώσεις ασελγών πράξεων, προσβολής της τιμής όποιων ανθρώπων ή άλλων προσβλητικών πράξεων, που ο προσβάλλων και προβαλλόμενος τα… βρίσκουν με την καταβολή από τον πρώτο ή την επιβολή σε αυτόν δικαστικώς χρηματικής αποζημίωσης στον δεύτερο και έτσι αποκαθίσταται η… τιμή και υπόληψη του παθόντος. Με το χρήμα εξαγοράζονται όλα. Είχα κάποτε στην τράπεζα, πριν 50 χρόνια, κάποια γραμμάτια, που είχε υπογράψει εκπαιδευτικός της εποχής που είχε βιάσει νεαρά, όπως πληροφορήθηκα κάποια ώρα και που ο δράστης δεν μπορούσε να καταβάλει εφάπαξ το τίμημα της… τιμής.
Τέλος, λοιπόν, κάθε μήνα πλήρωνε ο δράστης και την άλλη μέρα εισέπραττε το ποσό η ενήλικη πλέον παθούσα κι έτσι μήνα με τον μήνα επανερχόταν η τιμή με δόσεις.
