Μ’ αυτά που ζω και με όσα βλέπω να συμβαίνουν σκέφτομαι πως ο σημερινός άνθρωπος βρίσκεται σε αμηχανία σκέψεων, χωρίς να μπορεί να καταλάβει, να ελέγξει και να βγάλει σιμπεράσματα, γιατί ένας τόσο αγγελικά, πλασμένος και τέλειος κόσμος, νάχει και να περνά τόσες μεγάλες τρικυμίες, σε στεριές με θάλασσες και ουρανούς. Θωρρεί με δέος, η ανθρώπινη ύπαρξη να υποτιμάται, να βασανίζεται και να κακοποιείται, με αδιαφορία, χωρίς να μπορεί να βρίσκει λύσεις σε όλα τα γιατί που με αγανάκτηση τονέ τυραννούνε. Έθνη και λαοί παγκόσμια είναι σαν να βρίσκονται απάνω σ’ ένα καζάνι που βράζει. Με τα τραγικά αποτελέσματα των ανεξέλεγκτων πολέμων και όχι μόνον. Ολόκληροι πληθυσμοί κρατών, φορτωμένοι με όνειρα, διασκορπίζονται, άταχτα και ανεξέλεχτα για να μη ζεματιστούνε απού τούς κάθε είδους πολέμους, τη φρίκη τση φωθιάς, της πείνας και του θανάτου. Αφήνουν πίσω τους πανικόβλητοι, γη και ύδωρ, ιερά με όσια, ιστορίες με πολιτισμούς, όνειρα και ιδανικά του χθές. Πατρίδες που τους έτρεφαν και ευημερούσαν, γενιές με γενιές.
Παιδιά, άντρες και γυναίκες χάνονται στον πλανήτη γη με τη βοήθεια των άδικων πολέμων, με την εξαθλίωση όλων των τομέων της ζωής και των εμπόρων των ψυχών που προθυμοποιούνται, ανεξέλεγκτα, έναντι μεγάλης αμοιβής για να τους σώσει.
Αναρωτιέμαι πού βρίσκει και πώς… Αυτό το τεράστιο ποσό της αμοιβής, η κάθε ψυχή για να τη δώσει στον έμπορα που πολλές φορές είναι και το εισιτήριο για το άλλο ημισφαίριο ζωής, έτσι απλά χωρίς τύψεις για το θάνατό τους.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Όλες αυτές οι ψυχές, φεύγουν από μιά πατρίδα, από ένα δικό τους όμορφο κόσμο, χτισμένο και σμιλεμένο απού γονείς και παππούδες απού προγόνους που τον υπερασπιζόταν και τον φύλαγαν, μέχρι και θανάτου από κάθε επίβουλο εχθρό του. Δεν θέλω και δεν θα μπορούσα ποτέ, μου φαίνεται να φανταστώ τα όσα νιώθουν όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι, τσι στιγμές που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και όλα όσα αγαπούν, έμψυχα και άψυχα. Κατευθυνόμενοι στο αύριο, που είναι το μαγγανοπήγαδο του άψυχου κόσμου της παγκοσμοιοποίησης.
Όμορφε κόσμε μην παραδίνεις το χθές από τη ζωή σου, γιατί αυτή είναι η ταυτότητά σου που την επιβουλεύονται με μανία. Ψάξε την αγκαλιά του Θεού σου, μην απομακρύνεσαι από την πατρίδα σου, με την παραδοσιακή οικογένεια, την ιστορία σου και τσι παραδόσεις σου. Γιατί το μέλλον, το αύριο των παιδιών, των παιδιών σου θάνε σκοτεινό και με χωρίς ορίζοντα.
Στην Ελλάδα, τη Πατρίδα μας ο ‘Ελληνας, μάθαινε, έχτιζε και εφάρμοζε τις δέκα (10) εντολές κατά γράμμα. Δοξάστηκε για ηρωισμούς της Πατρίδας του και για πολλών λογιό αξίες, με ιδέες, για την οικογένεια, με ιδανικά και πιστεύω σε ιερά, με όσια, και πολιτισμού, που θα τον κάνουν να υπερηφανεύεται αιώνια.
Η δύναμη της παραδοσιακής οικογένειας, με την πίστη μας στο Θεό και την πατρίδα, μπορούν και πρέπει να σινεχίζουν να γίνουνται τα οχυρά, αντίστασης, με προστασίας, των παιδιών στην Ελλάδα μας. Στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, ή οπως αλλιώς παραπλανητικά μπορεί να την ονομάζουν… Που φτερουγίζει στον καταγάλανο ουρανό της και ψάχνει να βρει ευκαιρίες απειλητικά για να τη κατασπαράξει.
*Η Μαρία Νικ. Γρυφάκη
είναι συγγραφέας, μέλος της Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων
