Χτύπησε το κουδούνι µας, µια φορά µόνο, µια που στο λεπτό ήµουνα στον προθάλαµο. Από πίσω κι η σκύλα που της αρέσει να χτυπά η πόρτα µας, να καλωσορίζουµε επισκέπτες και βεβαίως να παίρνει κι αυτή το δικό της µερίδιο από χαρές και χάδια.
«Έχετε δέµα!», απλώνει το χέρι ο νεαρός και µου το δίνει µ’ ένα χαµόγελο, ενώ η Ματού του συστήνεται µε χαρές και κουνήµατα ουράς!
Βεβαίως έχουµε δέµα Ματού!
Το περιµένουµε µ’ ανυποµονησία εδώ και µέρες, µια που πλέον δεν λαµβάνουµε δέµατα ή γράµµατα. Βλέπεις τώρα όλα διεκπεραιώνονται στο λεπτό πάνω στη φωτεινές οθόνες µας, όπου ειδικά τις γιορτές τα ζωγραφιστά πακέτα µε τις κορδελίτσες, οι καρδούλες κι οι ευχούλες έχουν την τιµητική τους!
Όµως να που σήµερα έχουµε επιτέλους δέµα πραγµατικό, που µπορείς ν’ ακουµπήσεις και βεβαίως ν’…ανοίξεις. Μας ήλθε καλοτυλιγµένο, δεµένο µε µια κορδέλα και πάνω στην επιφάνειά του τα γνωστά µας καλλιγραφικά γράµµατα, που προδίδουν άνθρωπο των Τεχνών και των Γραµµάτων.
Αναγνωρίζω τον γραφικό χαρακτήρα, καθώς κοιτώ την επιφάνειά του κι ο νους αυτόµατα γυρίζει 55 χρόνια πίσω. Μοιάζουν πολλά, µα ο νους -το ξέρουµε όλοι- γοργά ταξιδεύει! ∆ιαπερνά στο λεπτό µυριάδες ακούσµατα κι εικόνες και σταµατά εκεί όπου έστεκε το άγνωστο κοριτσάκι µε τα έξυπνα µάτια και τη µακριά αλογοουρά. Καινούργια µαθήτρια στη τάξη ήταν και δεν ήξερα ούτε τ’ όνοµά της! Ήµουν βλέπεις απασχοληµένη στον πίνακα, στο ένα χέρι την κιµωλία, στο άλλο το σφουγγάρι, έτοιµη να σβήσω τη ζωγραφιά πριν µπει ο καθηγητής µέσα. Ζωγράφιζα µε ζέση µια κοπέλα και τότε ακούστηκε η φωνή του άγνωστου κοριτσιού: «Κι εγώ ζωγραφίζω!!»
Αυτό ήταν!
Κι όχι µόνο ζωγράφιζε η καινούργια συµµαθήτρια -που στα κατοπινά χρονιά έγινε φίλη ζωής- µα διάβαζε και βιβλία. ‘Έγραφε κιόλας! Κι όλ’ αυτά λειτούργησαν θετικά στο ξεκίνηµα µιας µεγάλης φιλίας. ∆ιότι, κακά τα ψέµατα, τα κοινά ενδιαφέροντα -όποια και να ‘ναι αυτά- κι η οµαδική απασχόληση σε όµορφες δραστηριότητες φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Χτίζουν αδιάσπαστες σχέσεις, αφήνουν στην ψυχή όµορφα συναισθήµατα, ενδυναµώνουν τις αντιστάσεις µας στις κατοπινές δυσκολίες της ζωής…
Κι εγώ τώρα που ανοίγω αργά και χωρίς βιασύνες το δέµα µου…χαµογελώ.
Κι η σκύλα -που αδιάκοπα ανιχνεύει προθέσεις και διαθέσεις κι ανάλογα πράττει- συµµετέχει στον ενθουσιασµό µου µε συνεχή γλειψίµατα, νάζια και κουνήµατα ουράς. Το δίχως άλλο της έχω µεταδώσει τη χαρά µου που δε λέει να κοπάσει καθώς βγάζω ευλαβικά, ένα-ένα απ’ το πακέτο, τα δωράκια µου!
Να εδώ πάνω-πάνω, τυλιγµένα προσεκτικά -για να µην σπάσουν!- τ’ αγαπηµένα µου αλµυρά κρακεράκια που τα κουβαλούσα πάντα µαζί µου όταν διαβάζαµε για τις εξετάσεις. Και πιο κάτω µια κούτα γιορτινά σοκολατάκια απ’ αυτά που µου άρεσαν, ένα τσαντάκι-πορτοφόλι µε πολλές θήκες, και µια πετσετούλα µε δυο κουκουβαγίτσες που γράφει επάνω «Το µόνο που χρειάζεσαι είναι η αγάπη»…
Μπορώ τώρα να µην χαίροµαι και να µην χαµογελώ, µε τόσα καλούδια µαζεµένα;
Θα τα κρατήσω καλή µου φίλη τα δώρα σου!
Να τα κοιτώ και να µε γυρίζουν στην παιδική κι άδολη φιλία µας, τότε που ξεκινούσαµε τη γνωριµία µε τον κόσµο των ενηλίκων κι αναζητούσαµε την αδελφή ψυχή, που θα µας βοηθούσε να συµπορευτούµε στα καλά και στα δύσκολα των νεανικών µας χρόνων! Να θυµάµαι επίσης τις αξίες µας του άλλοτε: Την πίστη µας στον συνάνθρωπο και την αγάπη που είχαµε µοιραστεί µερικές δεκαετίες, πριν µας χωρίσουν οι συνθήκες της ζωής που µε τα χρόνια µοιραίως αλλάζουν.
Να εδώ στον πάτο του κουτιού υπάρχει µεταξύ άλλων, κι ένας φάκελος που έχει µέσα ένα διπλωµένο χαρτί, και µια σελίδα γεµάτη µε τον γνωστό γραφικό σου χαρακτήρα. Είναι ένα διήγηµα για ένα σκυλάκι που διαβάζω µε συγκίνηση…
Γράφεις φίλη µου το ίδιο καλά µε την εποχή εκείνη που για χρόνια δηµοσίευες στον τοπικό τύπο σκίτσα και γραπτά, που γενναιόδωρα µοιραζόσουνα µε τον αναγνώστη.
Όπως και το δέµα σου, ένα απλό κουτί γεµάτο έγνοια που µου έδωσε τόση χαρά! Εκείνη τη χαρά τη ξεχωριστή που περιφέρεται ολόγυρα κι αναζητά αποδέκτες. Εις µάτην όµως! Καθώς κλεισµένοι στον κόσµο µας τον γρήγορο, τον εύκολο και τον εξυπηρετικό της αποµόνωσης, τείνουµε να ξεχάσουµε πόσο όµορφα, απλά κι εύκολα ήταν τα πράγµατα κάποτε…
Τότε που οι άνθρωποι…ζούσαν πραγµατικά, κι ενδιαφερόταν ο ένας για τον άλλο!
Συµφωνείς Ματού;
Και µην µε κοιτάς έτσι σε παρακαλώ! Το ξέρω πως είναι ώρα για την πρωινή σου βόλτα. Έλα πάµε!
