Το διακύβευμα του δημοψηφίσματος

Εβδομάδα θρίλερ ξεκίνησε μετά την απόφαση της κυβέρνησης να προσφύγει σε δημοψήφισμα προκειμένου να διευκολυνθεί στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές που διεκόπησαν για την επίτευξη συμφωνίας ανεύρεσης “βιώσιμης λύσης” ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για την εσχάτη ενέργεια που μετήλθε ο πρωθυπουργός, γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί τα σκληρά υφεσιακά μέτρα που πρότειναν οι “θεσμικοί”.
Δεν έδωσαν στην κυβέρνηση καμία διαβεβαίωση για τη διευθέτηση του χρέους ούτε και δεσμεύτηκαν ότι θα χαλαρώσει ο Ντράγκι στο θέμα αύξησης του ποσοστού ρευστότητος των τραπεζών μέσω του ELA, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των τραπεζών. Το “Κάπιταλ Κοντρόλ” είναι εμπόδιο, αλλά δεν είναι το πρόβλημα. Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με κάποια καλή θέληση προσωρινώς. Πάντως ασκείται ο έσχατος εκβιασμός να σπρώξουν τον κόσμο στο “ΝΑΙ” με το 60άρι που έχει θυμώσει όλους τους Ελληνες και μπορεί να λειτουργήσει καθοριστικά υπέρ του “ΟΧΙ”.
Πολλοί διερωτώνται, γιατί, αφού η έλλειψη διάθεσης των δανειστών για συμβιβασμό ήταν εμφανής εξ αρχής, έπρεπε να περάσει τόσος χρόνος να φθάσουμε και στο ένα για να πάμε σε δημοψήφισμα. Οι Ευρωπαίοι εφάρμοζαν παρελκυστική πολιτική και εκεί που φαινόταν ότι οι συζητήσεις μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία έβαζαν στο τραπέζι και νέους όρους. Ηταν σαφής η πρόθεσή τους να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού ανατρέποντας όσα έδειχναν ότι απεδέχοντο, καταθέτοντας νέους όρους τελεσιγραφικά.
Οι Ελληνες αγωνιζόντουσαν με ψευδαισθήσεις ότι οι εταίροι θα καμφθούν και θα βελτιώσουν τους όρους. Είδαν ότι δεν λειτούργησαν συναισθηματισμοί για έναν λαό που οι ίδιοι τον “κατάντησαν σχεδόν ανέστιο και πένητα”. Ισως να μην εκτίμησαν και τον πολιτικό παράγοντα, την πρόθεσή τους να οδηγήσουν αυτή την κυβέρνηση σε παράδοση άνευ όρων, αφενός διότι δεν τους άρεσε, την έβλεπαν ξένο σώμα στο “ευρωπαϊκό ιερατείο” και αφετέρου επειδή ήθελαν να την κάνουν παράδειγμα προς μίμηση σε άλλες ετοιμόρροπες χώρες της Ευρώπης. Ετσι, όταν κατάλαβαν ότι ο πρωθυπουργός δεν υποτάχθηκε, εξαναγκασθείς να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα, εφάρμοσαν και το τελευταίο μέτρο, ν’ αποσταθεροποιήσουν ολόκληρο το έθνος μέσω του τραπεζικού στραγγαλισμού.
Δεν ακούσαμε μισόλογα, δεν έγιναν οσφυοκάμπτες, έδωσαν ξεκάθαρη απάντηση ότι δεν εγκρίνουμε να εφαρμοσθούν αυτά τα μέτρα. Οι προτάσεις εν είδει τελεσιγράφου, όταν δεν επιστρέφονται από έναν άνθρωπο, τον πρωθυπουργό, αλλά από έναν λαό ως απορριπτέες, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ν’ ανατραπούν και να υποχρεώσουν τους επίδοξους αποικιοκράτες σε αναγκαστική προσγείωση.
Η αναγγελία δημοψηφίσματος παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Διαπιστώθηκε από δηλώσεις Ευρωπαίων και ξένων παραγόντων.
Ο πρωθυπουργός δεν το ’κανε για να φορτώσει το πρόβλημα στις πλάτες του λαού. Υπάρχει προηγούμενο στην Ευρώπη, που, όταν μίλησε ο λαός, εισακούστηκε. Η περίπτωση της Συνθήκης της Λισαβόνας. Η Ιρλανδία το 2008 είπε “ΟΧΙ” μετά από δημοψήφισμα. Δεν την έδιωξαν από την Ε.Ε. Το ξανασυζήτησαν, άλλαξαν τους όρους, επανελήφθη το δημοψήφισμα κι έτσι πέρασε η συνθήκη. Αλλά και η περίπτωση του Ευρωσυντάγματος με τη Γαλλία δεν πέρασε, γιατί ο γαλλικός λαός είπε “ΟΧΙ” με δημοψήφισμα. Γιατί με το ελληνικό δημοψήφισμα να ισχύσουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να πουν δεν μας νοιάζει τι θα πει ο λαός. Ετσι λειτουργεί η δημοκρατία στην Ευρώπη; Να αλλάζει μονομερώς τις προτάσεις της, να λέει να μην γίνει δημοψήφισμα ή αν γίνει, να προτείνει η κυβέρνηση “ΝΑΙ” αντί “ΟΧΙ”; Το δημοψήφισμα θα γίνει και ανάλογα με το αποτέλεσμα ή θα ενισχύσει τη θέση του πρωθυπουργού να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις επί άλλης βάσεως ή να βρεθεί σε δύσκολη θέση να εφαρμόσει το πρόγραμμα που του επιβάλλεται, οπότε τα πράγματα θα αποσταθεροποιηθούν περισσότερο για μας, αλλά και για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία.