Δεκαπεντάχρονος αυτόχειρας, θύμα της κοινωνικής ασυδοσίας, όπου ο έχων τη δύναμη και την ισχύ μπορεί ανενόχλητα και αυθαίρετα να την ασκεί σ’ εκείνον που δεν την έχει. Το δυσάρεστο είναι πως αν και όλοι “ξέρουμε”, εντελώς “ωχαδερφίστικα” αφήνουμε να εξελίσσονται τα πράγματα μόνα τους και να εκφράζουμε απλά τον αποτροπιασμό μας, όταν συμβαίνει το “κακό”∙ και συμβαίνει πλέον αρκετά συχνά. Ο δεκαπεντάχρονος λίγο πριν τη μοιραία απόφασή του πρόλαβε να καταγγείλει έξι συμμαθητές ή “φίλους” του ζητώντας απ’ τους “δικούς” του να πάρουν εκδίκηση για το θάνατό του.
Κι όμως οι “καταγγελόμενοι” δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένοι και κατονομαζόμενοι έξι “φίλοι” του. Eνοχη είναι μια ολόκληρη κοινωνία που ανατροφοδοτεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ίδια στιγμή, αν δεν τον επιβραβεύει, τον ανέχεται, αρκεί να μην ακουμπά εμάς τους ίδιους. Eχεις “δύναμη”; Eχεις “εξουσία”; Θεωρείται δεδομένο ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να διατρέχεις τον παραμικρό κίνδυνο.
Καμιά αναστολή, καμιά ενόχληση, κανένας φόβος από τους τραμπούκους που ξεκινούν απ’ το σχολικό εκφοβισμό, πριν φτάσουν σε ανώτερα στάδια επιβολής και ελέγχου ολόκληρου του κράτους ενδεχομένως δια της πυγμής και της ισχύος τους. Τα θύματά τους άλλοτε αυτοκτονούν, άλλοτε συνθλίβονται απ’ τις κοινωνικές ερπύστριες κι άλλοτε αντιστέκονται μάταια βέβαια σε ένα περιβάλλον που όλοι οι μηχανισμοί υπηρετούν τη “δύναμη” και θυματοποιούν την “αδυναμία”.
Η θηλιά του δεκαπεντάχρονου έπνιξε το γόητρο μιας κοινωνίας που διδάσκει από πολύ νωρίς το “δίκαιο της πυγμής”. Αποδέκτες του μηνύματος του νεαρού αυτόχειρα είμαστε όλοι μας, που κλεισμένοι στο χελωνένιο καβούκι μας, παρακολουθούμε τους “νταήδες” να αλωνίζουν και εμείς να πρέπει να τους αποδίδουμε και τιμές υποκλινόμενοι στη “δύναμη” που διαθέτουν.
Μια κοινωνία, με διαβρωμένους θεσμούς και μηχανισμούς, αποθρασύνει τους τραμπούκους, μικρούς και μεγάλους, να πράττουν κατά βούληση ικανοποιώντας την ακόρεστη επιθυμία τους για επιβολή. Oσο παραμένουμε παρατηρητές και στρουθοκαμηλίζοντας τυρβάζουμε περί άλλων, κάποιο δικό μας “παιδί” θα είναι το επόμενο θύμα. Η κοινωνία νοσεί βαθιά, η πολιτεία το ίδιο, η πνευματική ηγεσία αγωνίζεται μόνο να εξασφαλίσει ανταποδοτικά οφέλη από την κεντρική εξουσία, γενικά μας κινεί ο “αυτόματος πιλότος”, ο οποίος όμως δεν οδηγεί πουθενά!!!
Κάθε παθογένεια πρέπει να αξιολογείται, όχι ως αυτόνομο γεγονός, γιατί το bullying σ’ έναν 15χρονο δεν είναι ένα αυτοφυές φαινόμενο, αλλά μια φυσική απόληξη, όσων βλέπουμε και ακούμε στην καθημερινότητά μας!
Το “δίκαιο της πυγμής” και τα θύματά του…
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Για να λύνομαι τα προβλήματα μας δεν βοηθούν οι γενικεύσεις, όταν πονάει το δόντι μας πρέπει να πάμε στον οδοντίατρο και όχι να λέμε πως οι άνθρωποι δεν φροντίζουν τα δόντια τους γιατί πρώτον άλλοι τα φροντίζουν και άλλοι όχι και δεύτερον αν περιμένουμε να φροντίζουν όλοι τα δόντια τους αυτοί που πονούν τώρα δεν θα έχουν πια δόντια. Πριν λοιπόν αλλάξει η κοινωνία (που σίγουρα δεν ασπάζεται ολοκληρωτικά το δίκαιο της πυγμής- θα ήταν ανυπόφορη η ζωή τότε), καλό είναι να ευαισθητοποιηθούν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς για το θέμα της ταπείνωσης και του εξευτελισμού μαθητών από συμμαθητές τους (αυτά υπήρχαν και όταν πήγαινα εγώ στο σχολείο πριν πολλές δεκαετίες, δεν είναι καινούριο φαινόμενο, άσχετα που έχει πάρει μοντέρνο όνομα και παρουσιάζεται σαν κάτι το καινούριο), να προσέχουν δηλαδή την αλλαγή συμπεριφοράς στα παιδιά και να τα ρωτούν τι συμβαίνει, επίσης είναι καλό να υπάρχει δάσκαλος της εμπιστοσύνης των παιδιών (που να τον έχουν ψηφίσει τα ίδια) και να γίνεται τακτική και συστηματική ενημέρωση στα παιδιά σχετικά με το πρόβλημα αυτό. Αν πιστεύομε πως όλα στον κόσμο είναι σκάρτα, δεν έχει νόημα να προσπαθούμε για το καλό, εφόσον αυτό τότε δεν υπάρχει. Όταν θέλεις να κάνεις καλό στους ανθρώπους, πρέπει να τους δείχνεις το φως και όχι το σκοτάδι.