Το δημόσιο χρέος

Κύριε διευθυντά,
ξεφυλλίζοντας με προσοχή τα “Χανιώτικα νέα” από τις ιδρύσεως των (17 – 12ου 1967) και κρατώντας σημειώσεις με αφορμή τα πενήντα χρόνια της εφημερίδας, σταμάτησα στο φύλλο της 28ης Ιανουαρίου 1968 όπου διάβασα τα παρακάτω συγκλονιστικά:
α) Το Δημόσιο χρέος της χώρας ανέρχεται σήμερα στο 19,4% του Ακαθ. Εθν. ΕΙσοδήματος.
β) Μέγα πρωτογενές πλεόνασμα 2 δισεκατομμυρίων χωρίς την επιβολή νέων φόρων και
γ) Το Δημόσιο χρέος της Αγγλίας ανέρχεται σήμερα στο 107,9% του Α.Ε.Ε.
Εφυγα αληλοϊσμένος από τη βιβλιοθήκη και τέτοιος παραμένω μέχρι σήμερα γιατί δεν μπορώ να χωνέψω πώς;
Μια χώρα που προερχόταν από τρεις μακροχρόνιους και καταστροφικούς πολέμους (Ελληνοϊταλικός – Ελληνογερμανικός και Εμφύλιος), μια εξοντωτική κατοχή πέντε ετών, κυβερνητικές ακαταστασίες 8 ετών (1947-1953) και (1966-1967), με ελάχιστο εθνικό εισόδημα, χωρίς την εκβιομηχάνιση, τον τουρισμό και τη γιγάντωση της ναυτιλίας, κατόρθωσε, επί τριάντα περίπου χρόνια να διατηρήσει τον δανεισμό της χώρας σε τόσο χαμηλό επίπεδο και να επιτύχει τόσο πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς να επιβάλλει κανένα νέο φόρο και τη στιγμή που το Δημόσιο χρέος της κοσμοκράτειρας ακόμα Αγγλίας ανερχότανε στο 107,6%.
Επειδή έχω διαβάσει στο Ίντερνετ και αλλού ότι το Δημόσιο χρέος τη Ελλάδας παρέμενε κάτω των 20% μέχρι το 1975, τρελαίνομαι κάθε φορά που ακούω τους πολιτικούς να λένε ότι τη χώρα την υπερχρέωσαν οι παλιές κυβερνήσεις και η επάρατη δεξιά.
Yστερα από αυτά, μήπως υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη να με διαψεύσει ή να υποδείξει στους τελευταίους κυβερνήτες μας που βρίσκεται το μαγικό ραβδί της επιτυχίας όλων την προ του 1975 κυβερνήσεων που πετύχανε αυτό το θαύμα χωρίς να ξεπουλήσουν την Ελλάδα;