ΜΙΑ από τις πιο καταλυτικές προσδοκίες για την ισχυροποίηση, αλλά και την αναγνώριση του έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για το 2018, είναι η διευθέτηση του δημόσιου χρέους που έχει φθάσει «αισίως» στο δυσθεώρητο πια ύψος του 180%
ΣΥΝΕΠΩΣ, η μείωση του ελλείμματος είναι μονόδρομος. Με όλα τα οδυνηρά μέτρα που συνεπάγεται αυτή. Είναι ένας δρόμος που ουδέποτε, όπως ξέρουμε από την Ιστορία, μπόρεσε η χώρα, από το 1830 και εντεύθεν να επιτύχει. Θα πρόκειται λοιπόν για αιματηρό άθλο, αν επιτευχθεί κάτι τέτοιο μετά από τόσε αφαιμάξεις και πτώσεις του βιοτικού μας επιπέδου. Αυτό είναι και το ζητούμενο των Ευρωπαίων, η ελάττωση του δημόσιου χρέους.
ΓΙΑ το νεότερο ελληνικό κράτος η λέξη πλεόνασμα –πόσο μάλλον υπερπλεόνασμα- είναι άγνωστη έννοια. Ανέκαθεν, δαπανούσαμε περισσότερα από όσα βγάζαμε και ζούσαμε μια «δάνεια ζωή». Προσφεύγαμε κάθε λίγο και λιγάκι στη λύση του δανεισμού, όπως φυσικά και τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη. Με τη διαφορά ότι, από τη μεταπολίτευση και μετά, πιστέψαμε πως τα δανεικά ήταν και «αγύριστα»!
ΕΞΑΛΛΟΥ, κανείς δεν μπορούσε (ή δεν ήθελε) να ελέγξει στην πραγματικότητα πού πήγαιναν εκείνα τα δάνεια. Η γενιά μας έζησε την τρυφηλότερη εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά τώρα ακριβοπληρώνουμε εκείνη την απερισκεψία των πολιτικών μας με πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, με πτωχεύσεις ή κλείσιμο επιχειρήσεων. Ποιο το αποτέλεσμα των δανείων; Δημοσιονομικές κρίσεις ανά πενταετία και φλερτ με τη χρεοκοπία, όταν η Ελλάδα δεν έπεφτε στο γκρεμό. Προσπάθειες «εξυγίανσης» των δημοσιονομικών έγιναν, αλλά μάταια. Θυμηθείτε την πίεση στη δραχμή η οποία έφερε το πρόγραμμα σταθεροποίησης του 1985-86 (που δεν κράτησε πολύ) ή ανάγκασε την Αθήνα να βάλει σε ίσιο δρόμο τα δημοσιονομικά το 1995-96 (επί Σημίτη). Ήταν δυστυχώς πάντα ο παλαιοκομματισμός, οι άστοχες παροχές και κυρίως ο συνδικαλισμός που αντιδρούσε στη διόρθωση των δημοσιονομικών με απειλές μάλιστα του τύπου «κατεβάζω τον διακόπτη»!
ΕΤΣΙ, ο λογαριασμός των χρόνιων ελλειμμάτων που γιγαντώθηκαν και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2004) ήρθε όλος μαζί στο τέλος του 2008 με τη μεγάλη κρίση που την πληρώνουμε «πανάκριβα».
