ΜΟΥ λέει φίλος: «Eτσι όπως έχει διαμορφωθεί η πολιτική κατάσταση στη χώρα, δεν μας βλέπω διόλου καλά. Θα μου πεις, και πότε ήταν καλά τα πράγματα; Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η οικονομία μας βουλιάζει, οι τράπεζες δεν μπορούν να συνέλθουν, τα κόκκινα δάνεια παραμένουν κόκκινα, έξι στα δέκα ελληνικά νοικοκυριά δεν ζουν, απλά επιβιώνουν, η άλλοτε ραχοκοκαλιά της κοινωνίας
-η μεσαία τάξη- «πήγε περίπατο», η σκανδαλολογία στο αποκορύφωμά της, οι σύγχρονοι Ροβεσπιέροι (οι αριστεροί και “αδιάφθοροι”) κάθε μέρα διορίζουν με σκανδαλώδη μέσα ημέτερους, στερεώνοντας έτσι το καθεστώς τους εν όψει εκλογών, οι έρημοι συνταξιούχοι, τα αιώνια θύματα, βρίσκονται επί ποδός, οι φόροι βαίνουν αυξανόμενοι, το Σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά στην κόψη του ξυραφιού, επενδύσεις και ανάπτυξη σε χαμηλό επίπεδο… Από την άλλη βλέπω ανθρώπους που ζαλίζονται από το υψηλό πόστο στο οποίο βρέθηκαν ξαφνικά (ΕΡΤ) λησμονώντας πόσο λίγο απέχει στην πολιτική το ζενίθ από το ναδίρ…
«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ μας ιστορία», συνεχίζει ο φίλος, «είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι, καλώς ή κακώς έπεσαν στα χαμηλά, χωρίς να καταλάβουν τι τους συνέβη! Αυτό βεβαίως που τους έμεινε ήταν το πόσο εφήμερη είναι η γοητεία των πολιτικών “σαλονιών”, της διαπλοκής και της πραγμάτωσης, έστω κάποιων φευγαλέων “ονείρων” είτε με δεξιά είτε με αριστερή κυβέρνηση. Πόσο σύντομη είναι η ψευδαίσθηση του μεγαλείου που τους προσφέρει κάποια περίοπτη θέση, πόσο φρούδα είναι η κομματική “δόξα”.
«Η ιστορία έχει αποδείξει πως πολιτικές “φιλίες” ή “συμμαχίες” δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Oλες οι δήθεν «συμμαχίες για το καλό της πατρίδας» είναι με ημερομηνία λήξης, και μόλις “αξιοποιηθεί” κάποιος στόχος τελειώνουν όλα. Το είδαμε με τον με τον κ. Φίλη, με τον κ. Κοτζιά και με πολλούς άλλους άλλοτε συντρόφους… Θα το δούμε πολύ σύντομα και με τους ΑΝΕΛ και τον Π. Καμμένο. Κι αυτό είναι που μας στενοχωρεί. Διότι, όλοι υπόσχονται αλλαγή νοοτροπίας και πολιτικής -και ο Κυριάκος το ίδιο κάνει τώρα- κι όλοι, όταν βρεθούν στους θώκους εξουσίας, συμπεριφέρονται αφ’ υψηλού σαν αγάδες. Πώς λοιπόν να αισιοδοξούμε σ’ αυτόν τον έρημο τόπο;».
