Και όµως -ή µήπως ευλόγως;- η φοβερή λέξη δεν µπορεί να ξεκολλήσει από το µυαλό µου!
Γιατί…;
Γιατί να µεµψιµοιρείς και ν’ απογοητεύεσαι όταν µπορείς να αισιοδοξείς;
Γιατί να φοβάσαι και να στερείσαι όταν µπορείς να νιώθεις ασφαλής και να ευπορείς;
Γιατί να λυπάσαι και να θρηνείς όταν µπορείς να χαίρεσαι και να γιορτάζεις;
Γιατί να καταστρέφεις όταν έχεις τη δυνατότητα, την εναλλακτική να δηµιουργείς;
Γιατί να σκοτώνεις και να σκοτώνεσαι όταν µπορείς να ζήσεις;
Γιατί -ακόµα, τόσους αιώνες µετά- να νοµίζεις πως γεννήθηκες για το Μίσος όταν δύνασαι να επιλέξεις τη Φιλία, τη Συγχώρεση, την Αγάπη;
Αλήθεια… Γιατί;
Άραγε µπορεί -άραγε θα µπορέσει κάποτε- ν’ απαντήσει κανείς στο µεγάλο «Γιατί»;
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος.
